2018 - Three impressions

We are going into 2019. I wish you all a happy and prosperous new year.

(If you have patience, please read below):

We must also look back into 2018 because from past we learn, as said by wise people. I’am in no mood for learning so I decided to look back and notice what made three ‘impressions’ on my mind.

Craziest ride: This is without any doubt goes to - the way our share market reacted. Going up 700 points in one day and coming down by 400 points the next day. Initially it was alarming, then my mind settled to observe and as time passes by my mind was looking forward to steep - ups and downs. It was thrilling like riding on a roller coaster – hair rising, screaming, blood boiling horror experience. And of course you have to pay for this roller coaster ride and your money is only for thrills).

Biggest Investment for children: Country is still in cash shortage (Centre was able to give only some 350 crores as ‘Gaja’ cyclone relief fund). But a private investment of around 540 crores was made for the sake of children (global perspective). No, that was not for educational, medical facilities, drinking water etc. It was made only for amusing children. Can you believe that! What amuses me is that they took 2 years to complete project. Yes, 2.0 - (3.0 is already in that picture so next amusement will be 4.0 hmm..version control is going to be difficult) - was the movie that was a pure amusement for children, who have only seen western super heroes. In 2018, they got a chance to see Indian super hero in western costume. I strongly feel project coordinators could have brought Godzilla too in that movie for children. Hmm..On a second thought it was good that Godzilla was not brought. Why? It comes in next impression!

Best Trickster: without doubt, best trickster of 2018 for Chennai people was…Rain. Indian meteorological dept, weather bloggers, astrologers, our own past experiences – rain was dishonest to everyone without partiality. We had few cyclones (red alerts given), we stored drinking water and bought bread and biscuits…we came out, stood staring at sky. But this fellow clearly enjoyed making fun of us. We came to know most of rain was poured on sea itself! Unless it rains in 2019, Chennai is going to face a deep water crisis. (Now you will know why I didn’t want Godzilla here. With little water how to wash away its faeces from Chennai streets once fight is over?)

**************************

R.Bharathram

31 Dec 2018

கரடிக்கு வால் வந்த கதை (குழந்தைகள் கதை)

இந்த கதை ‘நவரத்தின மலை’ என்ற ஒரு அருமையான கதைத் தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ள ஒரு கதையின் தொடர்ச்சி. இந்த கதை முழுவதும் கற்பனை. தொகுப்பில் இருந்த கதையை நான் குழந்தைகளிடம் சொல்லிய பொழுது அவர்களுக்கு முடிவு பிடிக்காமல் போனதால், இரண்டாம் பாகத்தை நானே கற்பனை செய்து, அவர்களுக்கு சொல்லி, குழந்தைகளின் மனதை சமாதானப்படுத்தினேன்.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

முதல் கதையின் மிகவும் குறுகிய சுருக்கம்: (இதுதான் நவரத்தின மலை தொகுப்பில் இருந்தது. அருமையான கதை. எங்கேயாவது கிடைத்தால் முழு கதையையும் படிக்கவும்)

முன்னொரு காலத்தில், எங்கேயோ தொலை தூரத்தில் ஒரு காடு இருந்தது. அங்கு வசித்த எந்த விலங்கிற்கும் வால் இல்லை. அதற்கான காரணம் என்னவென்று யாருக்கும் தெரியவில்லை.

ஒரு நாள் அக்காட்டின் மிருகங்கள் தங்களின் தலைவனான சிங்க ராஜாவிடம் சென்று, மிருகங்களுக்கு வால் இருந்தால் நன்றாயிருக்கும் என்ற கோரிக்கையை முன்வைத்தன. சிங்கமும் அந்த கோரிக்கையை ஏற்றுக் கொண்டு, பல விதமான வால்களை எங்கிருந்தோ வரவழைத்தது.

அடுத்த நாள் எல்லா மிருகங்களும் வரிசையாக வந்து அவரவர்க்கு பிடித்த வாலை தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்ளலாம், ஆனால் முதலில் வருபவர்க்கே முன்னுரிமை என்று சிங்கம் கட்டளையிட்டது. 

எல்லா விலங்குகளும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு பிடித்தமான வாலை எடுத்துக் கொண்டன. ஆனால் கரடியின் கதையோ மாறிப்போனது. வழியில் தேன் கூட்டை பார்த்தவுடன், தேனை குடித்துவிட்டு படுத்து தூங்கிவிட்டது. தூங்கி எழுந்து சிங்கத்தின் வீட்டிற்கு வந்து பார்த்தால், எல்லா வால்களும் தீர்ந்து போய், விலங்குகளும் வீட்டிற்கு சென்றுவிட்டன. அங்கு யாருமே இல்லை. அதனால் கரடிக்கு வால் இல்லாமல் போயிற்று

மேலே சொல்லப்பட்ட கதை குழந்தைகளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. சோக முடிவு எந்தக் குழந்தைக்குதான் பிடிக்கும்? அதனால், இந்தக் கதையை முடிக்காமல் இரண்டாம் பாகம் சொல்ல வேண்டிய நிலை வந்து விட்ட்து.. அதுதான் நான் கீழே எழுதியிருப்பது. இது முழுக்க என் கற்பனை.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

கரடிக்கு வால் வந்த கதை - இரண்டாம் பாகம்

அடுத்த நாள். எல்லா மிருகங்களும் வால் வந்த மகிழ்ச்சியில் அதிகாலையிலேயே குதூகலமாக இருந்தன. அதிலும் முக்கியமாக, குட்டிகள் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. அவைகளுக்கு ஆனந்தமோ ஆனந்தம். ஓடியும், குதித்தும், துள்ளியும் வாலை சுழற்றியபடி விளையாடின. அந்தோ பரிதாபம். கரடிக் குட்டி மட்டும் வால் இல்லாததால் சோகமாக உட்கார்ந்து இருந்தது.

அதே நேரத்தில், நரியும், ஓநாயும், யானையும் எப்பொழுதும் போல குட்டிகளுக்கு பால் வாங்குவதற்காக கொக்கின் கடைக்கு சென்று கொண்டிருந்தன. ஏனென்றால் அந்த காட்டில் கொக்கு தான் பால் கடை வைத்திருந்தது.

பால் கடைக்கு சிங்கத்தின் வீடு இருந்த தெரு வழியாகத் தான் செல்ல வேண்டும். இந்த மூன்று விலங்குகளும் நடக்கும்பொழுது ஒரு அதிசயத்தைக் கண்டன. சிங்க ராஜாவின் வீட்டு வேலிக்கருகில் ஏதோ ஒரு சிறிய வேர் போன்ற ஒன்று, தரையில் கிடக்க பிடிக்காமல் குதிப்பது போல் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தது.

சிறிய பாம்புக் குட்டியாக இருக்குமோ என்ற எண்ணத்தில் நரி சற்றே அருகில் சென்று கூர்ந்து கவனித்தது. வேடிக்கை பாருங்கள் – அது பாம்பு குட்டியோ அல்லது செடியின் வேரோ அல்ல. அது அடர்த்தியான சிறிய ஒரு வால்!!

அதிர்ச்சியில் உறைந்த நரி அதனிடம் சென்று, “நீ யார்? இங்கு எப்படி வந்தாய்” எனக் கேட்டது. அந்த வாலும் “என்னை இங்கு நேற்று கொண்டு வந்தார்கள். ஆனால் அப்புறம் மறந்தே போய் விட்டார்கள்” என சொன்னது.

ஆச்சரியத்தில் நரியும், ஓநாயும், யானையும் சிறிது நேரம் பேசாமல் நின்றன. என்ன செய்வது என்பது அவைகளுக்குத் தெரியவில்லை. நல்ல நேரமாக சிங்க ராஜா அவருடைய காலை உடற்பயிற்ச்சிகளை முடித்து விட்டு, கம்பீரமாக வீட்டு வாசலில் வந்து நின்றார்.

யானையை பார்த்தவுடன் சிங்கம், “என்ன இது? நீங்கள் மூவரும் காலையிலேயே என்னை பார்க்க வந்தீர்களா? ஏதாவது முக்கியமான 

காரியமா?” என்று கேட்டது.

நரியும், ஓநாயும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு அவை பார்த்த வாலைப் பற்றி எடுத்துரைத்தன.

ராஜாவும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்தார். அவருக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. என்ன நடந்தது என்பது அவருக்கும் தெரியவில்லை. ராஜாவும் மற்ற மிருகங்களும் யோசனையில் இருந்தன.

திடீரென்று ஓநாய் துள்ளி எழுந்து நின்றது. “ஓ, நான் எப்படி மறந்தேன்! எனக்கே வெட்கமாக இருக்கிறது. எப்படி மறந்தேன்..எப்படி மறக்கலாம்!”.

சிங்கம் சற்றே அதட்டலுடன், “வெட்கமெல்லாம் வேண்டாம். என்ன மறந்தாய். அதை முதலில் சொல்” என்றது.

“மன்னிக்கவும் ராஜா. நேற்று எல்லா விலங்குகளும் சரியான நேரத்திற்கு வந்து, அவரவர்க்கு பிடித்த வாலை தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டு போய் விட்டன. ஆனால் தாமதமாக வந்த கரடிக்கு எந்த வாலும் கிடைக்கவில்லை. கரடிக் குட்டிக்கும் வாலில்லை. அதனால் அது வருத்தத்துடன் என்னுடைய இளைய குட்டியிடம் சொல்லியது. என் குட்டியும் அதை என்னிடம் சொல்லி நண்பனுக்கு ஏதாவது செய்ய முடியுமா என்று என்னைக் கேட்டது. நானும் என்னிடம் ஒன்றுமில்லை. கரடிக்கு வால் வந்தால்தான் குட்டிக்கும் வால் வரும் என்று சொன்னேன். கரடிக் குட்டி வருத்தமாகத்தான் இருந்தது. ராஜாவே, ஒரு வேளை இது கரடிக் குடும்பத்துக்கான வாலாக இருக்குமோ?”

“இது எப்படி எனக்குத் தெரியாமல் போனது? என் காட்டில் குட்டிகள் யாரும் வருத்தப்படக்கூடாது என்று நினைப்பவன் நான். வாருங்கள். இந்த வாலை கரடிக்கு கொடுத்து வருவோம்.”

இதுவரை ஒன்றும் பேசாமல் யோசனையில் இருந்த நரி, “ராஜாவே, நான் ஒரு கருத்தைக் கூறலாமா?” என்றது.

“தாராளமாக சொல்லலாம். சொல்லுங்கள் நரி.”

“ராஜா, எனக்கு நினைவிருக்கின்றது. இன்று கரடிக் குட்டியின் பிறந்த நாள். இந்த வாலை நாம் பிறந்த நாள் பரிசாகக் கொடுக்கலாமே. அது கரடிக் குடும்பத்தின் மகிழ்ச்சியை இரட்டிப்பாக்குமே”

யானை குறுக்கிட்டது.

“ஆமாம். அதுவரை நாம் வால் கிடைத்ததை யாரிடமும் சொல்ல வேண்டாம்.”

சில நொடிகள் யோசித்த சிங்கம், “எல்லாமே நல்ல யோசனைகள்தான். பிறந்த நாள் என்றாலே உணவும் கொண்டாட்டமும் அவசியமாற்றே” என்றது.

மூன்று விலங்குகளும், “ராஜா, உங்களுக்கு எந்த கவலையும் வேண்டாம். கொண்டாட்ட ஏற்பாடுகளை நாங்கள் பார்த்துக்கொள்கிறோம். அசைவ உணவுகளுக்கு ஓநாய் பொறுப்பு. சைவ உணவுகளுக்கு யானை பொறுப்பு. குழந்தைகளுக்கான சிறு விளையாட்டுப் போட்டிகளுக்கு நரி பொறுப்பு” என்றன.

சிங்கமும் ஒப்புக்கொண்டு, அங்கே மரத்தில் உட்கார்ந்திருந்த காகத்தைப் பார்த்து, “காகமே, உன்னால் காடு முழுவதும் பறந்து சென்று, இன்று கரடிக் குட்டியின் பிறந்த நாள் என்பதையும், விருந்து இன்று மாலை காட்டின் நடுவிலுள்ள பரந்த மைதானத்தில் உள்ளது என்பதையும் சொல்ல முடியுமா?” எனக் கேட்டது. காகமும் மகிழ்ச்சியுடன் காடு முழுதும் பறந்து சென்று, “கா, கா... கரடிக்குட்டிக்கு பிறந்த நாள். விருந்து மாலை... மைதானத்தில்..கா...கா...” என்று சொல்லி வந்தது.

காகத்தின் அறிவிப்பைக் கேட்ட கரடிக்குட்டிக்கு மகிழ்ச்சிதான். ஆனாலும் உள்ளூர கொஞ்சம் வெட்கமும் இருந்தது. பின்னே! வாலில்லாமல் அங்கே போனால்? மற்ற எல்லா குட்டிகளுக்கும் வாலிருக்கும், இதற்கு மட்டும் இல்லையே! ஆனாலும் பிறந்த நாள் கொண்டாட்டம் குட்டிக்கு முக்கியம். அதனால் தன்னை தயார்படுத்திக் கொண்டு, மாலை வேளையில், அப்பா கரடியுடனும், அம்மா கரடியுடனும் கிளம்பிப் போனது.

ஏற்பாடுகள் படு ஜோராய் இருந்தன. உணவு வகைகள் சமைக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்தன. இயற்கை உணவுகளான கீரை, பழங்கள், கேரட், வெள்ளரிக்காய் போன்றவை ஒரு பக்கம் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. தாகத்திற்கு தண்ணீர் மட்டுமன்றி இளநீர், பழ சாறுகள் இருந்தன.

அசைவ பிரியற்களுக்காக ருசியான உணவு வகைகள், ஓநாயின் மேற்பார்வையில் சிறந்த முறையில் தயாரிக்கப்பட்டு வந்தன. அதுவும் எல்லோருக்கும் பிடிக்கும் பிரியாணி தக தகவென்று ஜொலித்தது. வாசம் பிடித்து அங்கு சுற்றி வந்த குட்டிகளிடம், ஓநாயானது, “இல்லை. இன்னும் முழுவதும் தயாராகவில்லை” என்று சொல்லிக்கொண்டேயிருந்தது.

அதே நேரத்தில் “விளையாட்டு போட்டிகள் ஆரம்பிக்கப்போகின்றன, விலங்கு குட்டிகள் வரவும்” என்று யானை உரக்க அறிவித்தது. குட்டிகளுக்கு உற்சாகம் பிறந்து எல்லாம் மைதானத்திற்கு ஓடி வந்தன.

முதலில் ஓட்டப் போட்டி. எல்லோரும் வரிசையாக நிற்கின்றனர் என்பதை நரி உறுதிபடுத்தியவுடன், யானை பிளீரிட்டு ஓட்டப்போட்டியை தொடங்கி வைத்தது. ஓட்டப்போட்டி தொடங்கியவுடன் முயல் சுறுசுறுப்பாக ஓடியது. முன்னர் செய்த தவறை செய்யாமல், எங்கும் நிற்காமல் ஓடிக்கொண்டேயிருந்தது. வேகத்தைப் பார்க்கவேண்டுமே! மின்னல் வேகம்! நாம் கண் மூடி திறப்பதற்குள் நம்மை கடந்துவிடும். சொல்ல வேண்டுமா? அது தான் முதலில் வந்து வெற்றி பெற்றது.

சுற்றியிருந்தவர்கள் குரல் எழுப்பி முயலை பாராட்டினார்கள். முயலுக்கும் மகிழ்ச்சியில் முகம் முழுதும் சிரிப்பு. காட்டிலேயே அதுதான் வேகமான ஓட்டக்காரன் என்பதை நிரூபித்துவிட்டதே! திடீரென்று ஒரு குரல். அது நரிக்குட்டியின் குரல். கையை நீட்டி “அங்கே பாருங்கள்” என்று கத்தியது.

குட்டிகளும், அம்மாக்களும் நரிக்குட்டி கை நீட்டிய திசையில் கூர்ந்து நோக்கின. அந்தோ! சிறிய ஆமைக்குட்டி இன்னமும் ஓட்டப்பந்தய பாதையில் மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தது. தரையில் ஆமை நடக்கும் வேகம் அவ்வளவுதானே!

வேறு காடாக இருந்திருந்தால் எல்லா மிருகங்களும் சிரித்திருக்கும். ஆனால் இந்தக் காட்டிலோ மிருகங்கள் ஒற்றுமையுடனும், அன்புடனும் பழகி வந்தன. அதே போல் குட்டிகள் எல்லோரும் நட்புடன் நல்ல நண்பர்களாக இருந்து வந்தன. நண்பர்கள் இது போன்ற நேரத்தில் என்ன செய்வார்கள்? ஆமாம், எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து ஆமை குட்டியை ஊக்கிவித்தன. “மிகவும் நன்று. முன்னால் நட. உன்னால் முடியும்” என்று குரல்கள் எழுந்தன. இந்த ஒற்றுமையை பார்த்து அம்மா விலங்குகள் மகிழ்ந்து சிரித்தன. ஆமை குட்டி முடிவை கடந்தவுடன் எல்லா மிருகங்களும் உரக்க குரலெழுப்பி ஆமைக்குட்டியை பாராட்டின.

‘உணவு தயார்’ – எல்லோரும் காத்துக்கொண்டிருந்த நேரம் வந்துவிட்டது. 

ஓ! என்ன ஒரு இனிய மணம். குட்டிகள் முதலில் ஓடின. எவ்வளவு உணவு வகைகள். நீங்களும் நானும் அந்த விருந்தை பார்த்திருந்தாலே நமது வயிறு நிறைந்திருக்கும். குட்டிகள் விருந்தை நன்றாக ருசித்து உண்டன. ஓநாய் குட்டிக்கு கோழி பிரியாணியும், வறுவலும் மிகவும் பிடித்திருந்தது. யானைக் குட்டிக்கோ இளம் தழைகளும், கறும்பு சாறும் பிடித்திருந்தது. இப்படியே நான் சொல்லிக் கொண்டு போனால் நமக்கு ஏக்கமே வந்துவிடும்.

காட்டு விலங்குகள் அனைத்தும் சாப்பிட்டு முடிப்பதற்குள் மாலை நேரமே வந்து விட்டது. கடைசியாக, பிறந்த நாள் குட்டிக்கு வாழ்த்து சொல்லும் நேரம். சிங்க ராஜா கரடிக்குட்டியை அருகில் அழைத்தார். குட்டிக்கோ வெட்கம் வந்துவிட்டது. மெதுவாக தயங்கி, தயங்கி கரடிக்குட்டி அந்தக் காட்டின் ராஜாவான சிங்கத்தின் அருகில் சென்றது.

சிங்கம் தன்னுடைய கம்பீரமான குரலில் பேச ஆரம்பித்தது. “நண்பர்களே, என்னுடைய அழைப்பை ஏற்று இந்த விருந்துக்கு வந்ததற்கு நன்றி. நம்முடைய கரடிக்குட்டிக்கு பிறந்த நாள் வாழ்த்தை சொல்லுவோம். ஆனால் அதற்கு முன்பு நான் அந்த அழகுக்குட்டிக்கு ஒரு பரிசு வைத்திருக்கின்றேன். உங்கள் முன்னிலையில் அந்த பரிசை தருவதற்கு விரும்புகிறேன்.”

அந்த பரிசு என்னவாக இருக்கும் என விலங்குகள் யோசித்தன. யாருக்கும் தெரியவில்லை. என்ன பரிசாக இருக்கக்கூடும்? ராஜாவே கொடுக்கின்றார் என்றால் நிச்சயம் முக்கியமான, உபயோகமான பரிசாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.பரிசு என்னெவென்று அறிந்திருந்த யானையும், நரியும், ஓநாயும் மெல்லிய புன்னகையுடன் அமைதியாக இருந்தன.

கரடிக்குட்டி தயங்கியபடியே ராஜாவிடம் சென்றது. வாழை இலையால் மூடப்பட்டு, சிறிய கயிறினால் கட்டப்பட்டிருந்த பரிசை சிங்க ராஜா கரடிக் குட்டியின் கையில் வைத்தார்.

“ம்..பிரித்து பார். உனக்கு நிச்சயமாக பிடிக்கும்” என்றார் ராஜா.

ஆவலுடன் கரடி அதை பிரித்தது. உள்ளே இருந்ததோ பொசு பொசுவென்று முடி அடர்ந்த சிறிய அழகிய வால். ஆனந்தத்தில் கரடிக்குட்டி குதிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது.

“எனக்கும் வால் கிடைத்து விட்டது....எனக்கும் வால் கிடைத்து விட்டது..”

குதித்துக் கொண்டிருந்த கரடிக்குட்டியைப் பார்த்து அதன் நண்பர்களும், மற்ற பெரிய விலங்குகளும் ஆரவாரமாக குரலெழுப்பின. யானையின் பிளீரலும், ஓநாயின் ஊளையும் எல்லாவற்றையும் விட சத்தமாக இருந்தது.

கையை உயர்த்தி அமைதியை கொண்டு வந்த சிங்க ராஜா பின்வருமாறு கூறினார்.

“என்னுடைய தவறுதான். இந்த வாலை மட்டும் எங்கேயோ மறந்து வைத்துவிட்டேன். நல்ல வேளையாக என் நண்பர்களான நரியும், ஓநாயும், யானையும் இந்த வாலை என்னிடம் ஒப்படைத்தன. குட்டியின் மகிழ்ச்சியை இரட்டிப்பாக்கவே, இதை ரகசியமாக வைத்திருந்து பிறந்த நாள் பரிசாக கொடுக்க முடிவு செய்தோம். இனி என்னுடைய காட்டில் எல்லா மிருகங்களுக்கும் வால் இருக்கும். வால் இல்லையென்ற குறை யாருக்கும் இங்கே இருக்காது. ம்...வாருங்கள்...இன்னொரு முறை விருந்தை சுவைப்போம்.”

விலங்குகளெல்லாம் மறுபடியும் கொண்டாடத் தொடங்கின.

அதிசயம் பாருங்கள்; அந்த ஒரு காட்டில் மட்டும்தான் எல்லா விலங்குகளுக்கும் வால் இருக்கின்றது.

****************************************************************************

ரா. பாரத்ராம்.

19/10/2018 

Pariyerum Perumal - Movie Review

"There are more valid facts and details in works of arts than there are in history books - Charlie Chaplin."
-------------------------------------------------------------
Firstly, I would like to slightly go away and then come back to movie review.

We see - what we are shown, and when we are repeatedly shown the same questions again and again, we tend to forget / become ignorant of more questions of a particular societal issue. I hope this is agreeable to all. 

When it comes to Indian society's caste based system, due to passage of many decades after Indian independence, many of us are debating about two main questions only regarding caste and government's ability (or inability) to bring up the suppressed section of society:

(1) should reservation continue, 
(2) Inter-caste marriages and its after effects. 

Now, these two questions are backdrop of stage what we see in real life. And on the stage of real life - politicians, intellectuals, socialists, human activists, representatives of various castes etc debate to find (or to confuse) answers for these two questions. So, ultimately we are pushed to believe that - if solutions to these questions are arrived, there will not be any major obstacles for all of us to live in harmony.

*** one more time read Charlie's quote above***

Coming back to movie; Director Mari Selvaraj, in a brilliant attempt tries to lift that backdrop and show us the reality we haven't perceived (or forgotten). 

There is no mentioning about reservation quotas in movie. Actually hero scores more marks in 12th std than heroine - which is indirectly proportional to their caste hierarchy, and "they" both don't fall into love at first sight to sing duet songs or plan to elope away! Surprisingly, hero, after a painful series of events clearly specifies that heroine is an angel who had come to save him and 'he wants to study well and not to fall in love at that point of time.'

As always people around them are not able to understand relationship between hero and heroine, which slowly unfold to present us the deeply rooted mindset that doesn't know what is humanity. 

Uniqueness of this movie is - director doesn't get caught in web of commercial and time tested love stories - but he shows us the 'inbred hatred' among humans in our society. He shows us that there are good and bad people on either sides. (I'am limiting to two broader classification of upper and lower, else I'll be lost in 'our galaxy of castes.')

By this movie, director poses a question to us; "is it possible for people to throw away hatred, inhumanity, wrath, vengeance, insults, pride, oppression...etc, so easily by answering only few issues that are visible (or shown) to our eyes? Similarly, even if an individual wants to live in harmony - will society allow it?"

Hero says his opinion at end. Whereas director cleverly leave open the viability of finding answer to audience - ending frame shows two glasses of tea in their own difference, subtly indicating the progress. 

This is a good movie because it makes us to think. recognise, identify, and even remind us socio-economic disparity among humans.

You may either praise it or criticise it. Either way, this movie will make us to think. Any movie which make us to think is worth of time and money.

*********************************
R. Bharathram
07/Oct/2018  



  

Budget and Indian Gypsies

Union budgets prepared by Indian Finance Minister every year indicates how the economy of country is and what changes are needed to augment country's progress in future. We all know that.

But there are few repetitive similarities we can observe every time; opposition parties always criticise (especially ex FM), deficit will never go away, inflation is always in god's hands (rain in particular), GDP (or 'real' GDP as the term is used now) will be better than previous year (comparison will be with neighbouring countries or with any one of 194 countries in world), prices of few items will increase (which will be criticised), prices of few items will decrease (which doesn't matter to opposition), once again, infrastructural growth will be ascertained, more measures to squeeze taxes from people and more measures to find ways of waiving corporate taxes, and finally statistics - data and data up to naya paisa, which will make your head to swirl making mind to search for a coffee but head intervenes and glorifies mind to go for more number of cups because from next day onward coffee prices would increase as per budget.

Media does a good job of making budget information available to people as soon as possible; making few retired economists giving their reviews as and when they could (they should have given these advises when they were in payroll - host never question them about it).

Next day few daily news papers go one extra step; they give statistics (as if there wasn't enough in budget!); for example, how many times Minister took sips of water while reading out budget, how many lines were there and how much time it was taken to read it out and how many times members tapped bench in appreciation or raised disapproval. All these make us to understand that our lives are (once again) not going to be easy next year too.

But if you can notice there is an intrinsic bond between government budget and our home budgeting. No, I don't mean the link between price increase / decrease of essential items; what I mean is - home budget too, while being prepared get dissent voice, small battles, external forces influence (may I say, in-laws?), and most importantly, we always find there is a deficit in end. That gap can never be closed. So, as head of family, we go sad, clueless and finally tries to put blame on ...well, that's your talent.

I travelled in Metro train from airport to Anna Nagar last week. I used to commute in Metro when I was in Singapore and Hong Kong. So I felt proud that in India, that too in our Chennai we have this convenient travelling facility now. 

But my pride didn't last long. In a station a small gang of 'Narikuravas' (shall I call them as Indian gypsies) boarded the train. A man, his wives (I guess) and his son sat near me. Pardon me for saying this - they were stinking. Even though they have a valid reason for not taking bath regularly (we don't get water every day in our sump, then how can they find water to bath), being a civilised and regular deodorant, perfume, eau de toilette user, I couldn't avoid feeling uncomfortable. So to avoid embarrassment I acted as if I was checking something very important in my mobile phone.

But after few minutes I felt that I was missing an opportunity to negate that stinking smell. It just grabbed my attention and I noticed how happy they were. It may or may not be their first travel in metro but they didn't hesitate to express their joy of travelling in Metro. Every time train pulled, they grabbed bar, giggled and spoke in their 'funny' language. It was pure happiness.

I started to think. They know nothing about budget, GDP, inflation, economy, statistics etc. They, I believe, surely don't know from where they'll get money for next day's food. Gypsies - so they may not be having permanent residence (of course, no EMI)... But they were happy. They were enjoying that particular moment, oblivious to where they were or who else were there!

I began to envy because until that moment I had so many thoughts about next day, forgetting it was my first travel in Chennai Metro from Airport to home.

Later I felt sad for not going near them and thank them for giving me an opportunity to write this in my blog.

*********************************

R. Bharathram

27 Sep 2018    

Flower or Friendship

One of my most favourite places is 'Kodaikanal'. I have mentioned this many times but if you ask me what makes it better than other places that I have seen, I may not have a clear, striking answer. I just feel it that way and 'to feel' is something that comes from deep inside heart, which cannot be always explained by mere words.

A small botanical information here - though I detest botany because that subject is filled with names of trees and flowers - names which I consider as tongue twisters or resembling words in Icelandic language. 

Still here it is - there is a special flower that blossoms in Western Ghats known as 'Strobilanthes Kunthianus'. 

Hold your tongue: in Tamil it is named as 'Kurinji'. A special flower, blue in colour (Neela niram - Neelagiri hills), which usually blossoms once in every 12 or 16 years. Kodaikanal is one of places where we can see this flower when its season arrives.

So what? We all know this fact. I can hear you. But have you ever thought of why it takes 16 years for that flower to become alive again? Forget scientific facts behind; think about how one small plant in this huge planet, trying hard to come back, holding its beauty within, other innumerable vital information needed to grow in originality, waiting with patience, keeping changes within and come back into this world with immaculate beauty and strength that make even humans to envy!

I didn't go to Kodaikanal this year. I was in Chennai yesterday and I was fortunate to feel a similar kind of realisation here itself. I didn't see a Kurinji flower yesterday but something similar - a rare and much awaited event happened, which will always stay in my heart. 

I met one of my good friend and a well wisher after a long gap of some 20 or 22 years. We studied French together in 1994! But tell me - how can time matter when there's true affection in a heart? Memories will never die, they flourish and emerge as beautiful as ever when 'right time comes' - to give you strength, to make you happy and to make you feel there is one more person in this world, who cares for you!

Dear Kurinji flower - my apologies to you. You are not the only wonder. I know a person, who is more wonderful than you.

**************************

 R. Bharathram
15-August-2018

A windowsill

Recently I happened to watch a movie - 'Office Space', which was released in 1999. It isn't a great movie for all but to me, it reminded some of my old memories.

Let me go back. When I was in work, that is before quitting ( I don't want you to presume I was fired), I had a good place to sit. My 'revolving' chair was inside  a cubicle covered in three sides, one of which is a glazed big glass window, which overlooked a main road. Straight opposite to it was a small entrance to enter into my cube.

There were three main advantages: (1) I was able to watch who was approaching me, (2) that person cannot see what work I was doing, and most importantly (3) I had that great window through which I was able to see the ouside world. I must thank my company for that. 

Still, what was so great about the window?

First of all, it reassured me that there is a world outside the concrete jungle. Reassurance did both good and bad; good is there's a world outside; bad is there's a world outside and how will I survive if  I were thrown out from company. I wasn't in any danger of being kicked out that time so only good side used to be visible to my eyes.

So whenever I had to relax (or to make people feel that I was in 'thinking mode') I used to turn towards that window and enjoy watching traffic, hot weather outside, how people suffer in that heat, dusty roads, ear blasting consistent honks, smoke and pollution etc. Those sights and feeling used to give me a 'sadistic' satisfaction.

On lucky days I get bonus time to enjoy those sightings 'officially'. There used to be a conference call, where speaker would be one or two persons and listeners would be all managers across our group (count may be 30 or 40). And these calls were carefully accepted by managers to be scheduled just after lunch. Idea is simple: while logging into call pronounce your name, press 'mute', and then go into deep sleep.

But I didn't use to sleep; not that I was attentive but for reason that I snore. Imagine how my team friends would feel if they hear a 'grrr' sound from a covered, fort like, manager's cabin. It would be an absolute 'neighbours envy and owner's pride' moment.

And I don't blame other managers too. Who can listen to some theoretical ideas for 1 hour and could come up with practical solutions at end of call? And even if any solution was available, we were clever enough not to reveal that solution to bunch of peers immediately; what if another person picks up that idea and successfully implement it first?

So, one day during one of such official moment, I was staring across window aimlessly. A crow came and sat on windowsill. Either it wasn't able to see me or wasn't bothered about me. It's head slightly turned in an angle and with piercing eyes, it was looking deep into our bay. He seemed to be curious; may be he wasn't able to understand what this bunch of people doing so seriously or he wanted  to come inside and join us? I didn't know.

But for a second I thought how would it be if I were in his position. No..I didn't mean to sit on a window sill at three floor levels high! what I wanted was to just fly away, get some grub to munch and safely sit on a tree branch under shade. But I am a normal human being. My life can't be that simple. I must live to survive (or survive to live?). I must live to worry about future, I must distance myself away from nature to live, and most of all, if needed I must work to live even at the cost of missing my family. I murmured - 'insane'...'totally insane.'

Crow flew away. I heard the speaker finishing the speech and asking if anyone had anything to say. Thankfully I came back to real world and didn't say the word I had in mind.

I quietly kept the receiver and started to work.

*******************************************

R.Bharathram
21/07/2018 

“காலா” - ஏன் ரஜினி பட வரிசைகளில் ஒரு நல்ல திரைப்படம்!

“காலா” – ரஜினிகாந்த் அவர்களின் சமீபத்திய திரைப்படம். ரஜினிகாந்த் போன்ற நீண்ட காலமாய் திரைப்பட நடிகராய் இருந்துவரும் ஒரு கலைஞனின் சிறந்த திரைப்படங்களில் ஒன்றாக இது இல்லை என்பது நிச்சயம். ஆனால் அதே நேரத்தில் இத்திரைப்படத்தின் விமர்சனங்களைப் பார்க்கும் பொழுது அந்த விமர்சனங்கள் நடுநிலையில் இல்லை என்பது என் தாழ்மையான கருத்தாகும்.

முதற்கண், அவ்விமர்சனங்களைப் பார்ப்போம்:

(YouTube) – வலைத்தளத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டவை மற்றுமே நான் இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன். ஏனெனில், ஆனந்த விகடனில் நல்ல மதிப்பெண்கள் கொடுத்துவிட்டதால் பத்திரிக்கைகளை ஆராய வேண்டிய அவசியமில்லை). 

விமர்சனங்கள் வரிசைப்படி;

  1. “இந்தக் கதை அதரப் பழதானது.” ஒருவர் குறிப்பிடுகிறார் – ‘இதே கதையில் எம்.ஜி.ஆர். அவர்கள் 100 படங்களில் நடித்திருப்பார்....’

நான் அதிர்ந்து போனேன். என்ன? எனக்கு மிகவும் பிடித்த எம்.ஜி.ஆர். 100 திரைப்படங்களில் ‘தாதாவாக நடித்திருக்கிறாரா! இது தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு தெரியுமா? ஒரே ஒரு திரைப்படத்தையாவது நண்பர் குறிப்பிட்டால் நன்றாயிருக்கும். அதை விட வேடிக்கை, அவர் சொல்கிறார், ‘James Bond கூட தாதாவாக ஆறேழு படங்களில் நடித்திருக்கின்றார்.’ ஐயோ! ஒரு அளவு வேண்டாமா?

இந்தக் கதை மக்களைக் காப்பாற்றும் தலைவனைப் பற்றியதல்ல. அதை தான் விஜய் முதல் சிவா (தமிழ் படம்) வரை எல்லோரும் செய்கிறார்களே! இக்கதை அந்த வட்டாரத்தில் தாதாவாக (வன்முறையை கையாண்டு) இருந்து வயதாகிய ஒரு மனிதனைப் பற்றியது. இந்த அடிப்படையை தெரியாமல் திரைப்படத்தை விமர்சிப்பது எவ்வகையில் நியாயம்?

2.   “கதாநாயகன் அறிமுகமாகும் காட்சி ‘மாஸாக இல்லை”

உண்மை. ரிடையர் ஆகப்போகும் காலத்தில் சச்சின் அடிக்கடி போல்டு ஆனதைப் போல் ரஜினியும் அவுட் ஆகிறார். ஆனால் இவர்கள் என்ன எதிர்பார்க்கிறார்கள்? ரஜினி அடிக்கும் பந்து பறந்து போய், பூமி பூஜைக்கு வைத்திருக்கும் செங்கல் நூறு சிதறல்களாய் சிதறி, ஒவ்வொறு துகளும் ஆளுக்கு ஒரு ஸ்கார்பியோ காரை வெடிக்க வைத்து.....! போதுமப்பா இந்த பூச் சுற்றல். இன்னும் எவ்வளவு காலத்துக்குத்தான் இது போன்ற காட்சிகளைப் பார்த்து தலையில் அடித்துக்கொள்வது? நான் பள்ளி, கல்லூரி படிக்கும் காலத்தில் கமல் ரசிகர்கள் ரஜினியை கிண்டல் செய்வதே இது போன்ற பூச்சுற்றல் காட்சிகளை வைத்து தான். அது இன்னமும் தொடர வேண்டுமா?

ஓரு யதார்த்தமான மனிதனாக ரஜினியை காண்பிப்பது, அதாவது வயதாகிய தாதாவின் பலம் அவனுடன் இருக்கும் மக்கள் கூட்டமே ஒழிய ரப்பர் பந்தை வைத்து கார்களை உடைப்பதல்ல என்பது விமர்சிப்பவற்கு தெரியாவிடில், நான் என்ன சொல்வது!

3.   “ரஜினியின் அரசியல் பிரவேசத்திற்கு பெரும் பலமூட்டும் வகையில் இக் கதையில்லை – எம்.ஜி.ஆர். படங்களைப் போல”

நான் (என்னைப் போல் பலரும்) பணம் கொடுத்து அரங்கிற்கு சென்று திரைப்படம் பார்ப்பது ரஜினியின் அரசியலிற்காகவல்ல. எம்.ஜி.ஆர். ஒரு சகாப்தம். அந்த இடத்திற்கு திரைப்படம் மூலமாக வருவதற்கு இனி யாராலும் முடியாது. இந்த தெளிவான உண்மையை நடிகரோ, ரசிகரோ அல்லது விமர்சகரோ இன்னமும் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்றால் அது வேதனையே! சங்கர் போன்ற இயக்குனர்களால் எம்.ஜி.ஆரை உருவாக்க முடியாது; அவர் அப்படி உருவாகவுமில்லை.

நான் விரும்புவது என்னவென்றால், சமீப காலமாக வெளி வந்த ரஜினி படங்களிலிருந்து மாறுபட்டு, அரைத்த மாவையே அரைக்காமல், புதிதாக ஏதாவது கதையை சொல்வது; முழுவதும் வித்தியாசமாக இல்லையென்றாலும் ஒரு மாறுபட்ட ரஜினி திரைப்படத்தை நம்மால் பார்க்க முடியவில்லையென்றால், தவறு எங்கிருக்கின்றது என்பதை யோசியுங்கள். சமீபத்தில் வெளி வந்த ‘ஜோக்கர்’ திரைப்படம் வெற்றி பெறாததற்கு யார் காரணம்? நாமா அல்லது இயக்குனரா?

‘தமிழ் சினிமாவின் கதை’ என்கின்ற ஒரு அருமையான புத்தகத்தில் எழுத்தாளர் திரு. அறந்தை நாராயணன் அவர்கள் குறிப்பிட்டு இருப்பதைப் போல – இமேஜ் என்பது ஒரு நடிகனை சிறிய வளையத்திற்குள் அடைப்பதைப் போன்றது. அந்த மாய வலையில் சிக்கிக் கொண்டால் மீள்வது மிகக் கடினம். இந்தக் கருத்தையே திரு எம்.ஜி.ஆர். அவர்களும் அவர் எழுதிய தொடரான ‘நான் ஏன் பிறந்தேன்’ என்பதில் எழுதியிருக்கிறார்.

ரஜினி என்ற ஒரு நல்ல நடிகனிடம் இனி எப்போதும் நாம் ‘முள்ளும் மலரும்’, ‘ஆறிலிருந்து அறுபது வரை’ போன்ற திரைப்படங்களை எதிர்பார்க்கவே முடியாது.

அப்படியென்றால் காலா ஒரு சிறந்த திரைப்படமா?

என்னுடைய கருத்தை இங்கே முடிவுரையாக எழுதுகிறேன்.

காலா தமிழ் சினிமாக்கள் வரிசையில் குறிப்பிட வேண்டிய படமல்ல! ஆனால் ரஜினி என்னும் ஒரு நடிகனின் பட வரிசைகளில் அபத்தமான சில படங்களிலிருந்து மாறுபட்டு, அதுவும் சமீப காலமாக வரிசையாக வெளிவந்த பட வரிசைகளிலிருந்து விலகி நின்று, ரஜினியின் அற்புதமான நடிப்புத் திறமையை – ஒரு மக்களின் காவலனாக, ஒரு தந்தையாக, ஒரு கணவனாக, ஒரு முன்னாள் காதலானாக – என்று பல்வேறு பாத்திரங்களில் சிறப்பாக காட்டியிருப்பதால், ரஜினிக்கும், இயக்குனருக்கும் வெற்றியே. இனி இந்த ரஜினியை நீங்கள் பார்க்கப் போவதில்லை. 

இனி எல்லாம் மாயைகளே! இதோ... அடுத்து வருகிறது ரோபோ 2.0 ரஜினி என்னும் இயந்திரம் பல்வேறு மாயவித்தைகளை காட்டும். பல மடங்காக வடிவெடுக்கும். உலகையே காப்பாற்றும். (பல ஆங்கில படங்களை நினைவூட்டும்). எல்லோரும் வேப்பிலை அடித்தது போல் வெளியே வருவோம்.

ஒரே ஒரு கேள்வியுடன் நான் முடிக்கிறேன்.

இதே கதையில் இந்தியில் அமிதாப் அவர்களோ அல்லது மலையாளத்தில் மம்முட்டி அவர்களோ நடித்திருந்தால் இந்த விமர்சனங்களைத்தான் முன் வைப்பீர்களா?

***************************************************

ரா. பாரத்ராம்

13 July 2018

Where is Stethoscope?

x

In a hot Chennai summer afternoon, I was having a headache though I was inside an air cooled room. Pain was horrible. To forget the pain, I called up my friend who is always cheerful. But when my call was picked up, what I heard was something like a bear's growling sound! Bear said, "Hello?" I was confused because I didn't know how to start a conversation with a bear, that too at that particular moment. Still I managed to utter a hello and bear replied, "Hi buddy, how are you? I'am having a severe headache. It is all due to this bloody weather. I feel as if a Hard Rock band is playing a live programme inside my head. Can I speak to you later?"

I realized it wasn’t a bear at all but my friend only. I hung up phone after asking him to take care of himself. It was little comforting that I was not the only sufferer  - very similar to a feeling we get when we find that power has not only gone in our house but in entire street! Left with nothing else to do I tried to get some sleep. But I couldn’t sleep. Finally I thought of going to a doctor. I started to analyze the pros and cons of going to hospital; where to go? How to go? How long will it take? How much money would I be shelling out of my pocket? At that time, slowly my thoughts took a turn in a bypass route and started to think about doctors.

From my childhood until recently, say 10 years, how did I recognize a doctor in a hospital? If a gentleman walks with an ornament like instrument, half circle shaped, worn around his neck like a garland - I knew he was a doctor. And that garland around his neck is known as 'Stethoscope'.

I have a liking towards Stethoscopes. To me, it is a symbol that I ‘am with a professional, who is there to help me. When a doctor wears it and touches my chest and back using that acoustic based big button shaped end and asks me to breath in and out deeply, my mind gets satisfied that – ‘here…just like that he will find out what’s wrong inside me’ and I only have to wait for a prescription.

I actually don’t know why stethoscopes are used. Based on my knowledge, it can find out my blood pressure, any cold infection etc. Somewhere I read that a ‘good doctor’ can even find lung or heart malfunctions using a stethoscope. But I don’t know and I ‘am not sure. I don’t remember where I read it - may be from a Whatsapp forward too. Therefore only doctors know when to use stethoscope and when it is not needed. That too nowadays many advanced technology based diagnosis systems are available, which are better than olden methods.

(Just like a frequent flier) I’ am a frequent visitor to hospitals. Frequent fliers get bonus points and sometimes get upgraded class too, but a frequent visitor to hospital wishes and pray for no up gradation of present status to ‘upper’ level! I hope you can understand.

While waiting in hospital, to kill time until doctor calls me, only option is to look around, to see what’s happening around me – satirically saying, to see how better I’ am or how worse I ‘am. During that time I could see some gentlemen walking slowly or briskly, neatly dressed, wearing neck ties. I initially mistook them for medical representatives – I’am sure you would have seen them waiting outside doctor’s room for a long time because doctors give importance to patients first, correctly so.

After a period of time (or after meeting one or two of those gentlemen inside their rooms) I realized they are actually doctors. And some of them are senior doctors. Of course these are corporate or big hospitals and patients come from abroad to get a better treatment. So nothing wrong in decently dressed and I don’t or can’t complain about it.

But stethoscopes were missing. A doctor may get annoyed hearing this. My humble opinion is – we don’t see them as humans. They are above normal humans to us when we suffer in pain. Patients sometimes see them as gods; each and every word a doctor says is of vital importance to a patient. Because those words don’t take normal route to head; they go through heart first and then to head. Hard to believe – check this with any patient who goes through a terminal illness.

I firmly believe on seeing a doctor with a stethoscope, wearing it on neck or holding it in hand, is much more relieving for me than a one without a stethoscope.

Kindly forgive me for my ignorance and naivety. But as a patient I believe that:

“A tie cannot replace a stethoscope to a patient’s mind”

------------------------------------------------------------------------------------

R.Bharathram

23 May 2018