பேச்சுத்தமிழும் எழுத்துத்தமிழும்...

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு என் நண்பன் ஒருவனை சந்திக்க நேரிட்டது. அவன் இந்த வலைப்பதிவின் சில கதைகளை படித்ததாக சொல்லி என்னை பாராட்டினான். பிரியும் நேரத்தில் அவன் என்னிடம் கதைகளை எழுதும்போது வட்டார மொழியில் (Colloquial Language) எழுதுமாறு அறிவுரை கூறிவிட்டு சென்றான்.

நல்ல அறிவுரைதான்; அதை நான் குறை சொல்ல முடியாது. ஆனால் எனக்குள் எழுந்த எண்ணம் என்னவென்றால் - ஏன் அப்படித்தான் செய்ய வேண்டும்? சரி, அப்படியே நினைத்தாலும் என்னால் எப்படி முடியும்? நம் சிந்தனைக்குத்தான் மெல்லுவதற்கு அவல் கிடைத்தால், அசை போட நேர காலம் ஒன்றும் கிடையாதே! என் சிந்தனை அசைத்ததை கீழே தருகிறேன். 

எதனால் எனக்கு அது கடினம் என்பதை முதலில் பார்த்துவிடுவோம். என்னால் தமிழகத்தின் பல வட்டார மொழிகளில் எழுத முடியாது; ஏனென்றால் எனக்கு வட்டார மொழிகள் தெரியாது - இதற்கான குற்றத்தை என் பள்ளிக்கு சமர்ப்பிக்கின்றேன். தமிழை சொல்லிக்கொடுக்கும்பொழுதே இந்தந்த வட்டாரத்தில் இப்படி எல்லாம் பேசப்படுகின்றது என்பதையும் கற்பித்திருக்க வேண்டுமல்லவா?  என்னதான் வட்டார வட்டாரமாக சுற்றினாலும், நான் கற்றது ஒரே தமிழ்தான்.  ஒன்றே ஒன்று மீதம் உள்ளது, அதை பிறகு பார்ப்போம்.

சங்க காலத்தை விட்டு விடுவோம்; போன காலத்தை எடுத்துக் கொண்டால், அதாவது வெள்ளைக்காரன் நம் நாட்டை விட்டுப் போன காலத்தை எடுத்துக் கொண்டால், பல எழுத்தாளர்கள் தென் தமிழகத்தை பூர்வீகமாக கொண்டவர்கள். அவர்கள் பிறந்து வளர்ந்த சூழலை வைத்தும், பேசிய மொழியை வைத்தும் கதை எழுதி பிரபலமானவர்கள். சிலர் அவ்வப்பொழுது  வேறு, அல்லது சாதாரண தமிழில் எழுதினாலும் (உதாரணம்: புதுமைப்பித்தன்) பொதுவாக எல்லா சிறுகதைகளும் அவரவர் வட்டார தமிழிலேயே எழுதப்பட்டு வருகின்றன.

ஏன் அப்படித்தான் எழுத வேண்டும் என்கின்ற கேள்விக்கு வருவோம். ஒரு கிராமத்துக் கதையை எழுதும்போது அங்கு பேசப்படும் வட்டார வாக்கிலே எழுதப்பட்டால்தான் அக்கதை யதார்த்தமாகவும், உண்மையாகவும் இருக்கும் என்பது என் நண்பனின் கூற்று. இதை நிச்சயமாக யாரும் மறுக்க இயலாது. 

ஆனால் அதே சமயத்தில், ஒரு கதையின் கரு மனதில் உருவானபின், அது ஏதோ கடைக்கோடி கிரமத்தில் நடக்கும் கதையாக இருப்பின், அந்த வட்டார மொழியில்தான் எழுதவேண்டும் என்று தடை போடுவது, கற்பனையை சிறை வைத்தது போலாகிவிடும். இப்போது தமிழில் எழுதுபவர்களும், படிப்பவர்களும் குறைவு. அவர்களுக்கும் கற்பனையை வடித்துக் கொடுப்பது சரியா? 

வட்டார வாகில் இருந்தாலென்ன, இல்லாவிடில் என்ன? கற்பனையின் உருவமும், கருத்தும் நன்றாக இருக்கும்பொழுது, பள்ளியில் படித்த எழுத்து தமிழிலேயே கதைகளோ, கவிதைகளோ இருப்பதை அனுமதிக்கவேண்டும்.

சரி. ஒன்றே ஒன்று மீதம் உள்ளது என்று சொல்லியிருந்தேனல்லலவா, அதை பார்ப்போம். சென்னையிலே பிறந்து வளர்ந்ததினால் சிங்கார சென்னை தமிழ் எனக்கு ஓரளவு தெரியும். அதற்காக எனக்கு அபூர்வமாக வரும் கற்பனைகளை சென்னை தமிழில் (அதாவது மெட்ராஸ் பாஷை)  எழுத எனக்கு சங்கடமாக உள்ளது.

"இன்னாபா, நான் சொல்றது கரீக்டுதானே" 
(சீத்தலை சாத்தனார் இப்போது இல்லாதது அவரது புண்ணியமே)

இந்த வரி வரை நீங்கள் வந்திருந்தால் உங்களுக்கு தமிழில் சிறிதாவது ஆர்வமுள்ளது என நான் நம்புகிறேன். ஆதலால் இன்னமும் சற்று படிக்கவும்.

பேச்சுத்தமிழ்: நாம் சாதரணமாக பேசும்பொழுது வெகு சிறிய மாற்றம் கொண்டுவந்தாலே காதுக்கு இனிமையாக இருக்கும். உதாரணத்திற்கு,

வண்க்கம் - வணக்கம் (அழுத்திய உச்சரிப்பில்; இந்த வார்த்தை நம் எதிரிலிருப்பவர்க்கு நாம் தரும் மரியாதை)

மூல்யம் - மூலம் (இது எங்கிருந்து மாறியது எனத் தெரியவில்லை. எல்லோரும் மூல்யமாக, மூல்யமாக என்றுதான் உச்சரிக்கிறார்கள்.

மெய்யெழுத்து + இ, பல சமயங்களில் நம்மால் தவறாக உச்சரிக்கப்படுகின்றது.

க்+இ=கெ என்று உச்சரிப்பது; கெடைக்காது என்றில்லாமல், கிடைக்காது என்று சொல்வது எவ்வளவு நன்றாகவுள்ளது.

வெளையாட்டு - விளையாட்டு
நெனைச்சேன் - நினைச்சேன் (நினைத்தேன் என்பது கூட தேவையில்லை)

இப்படி பலவற்றை நம்மால் உணர முடியும். நான் தமிழ் அறிஞனுமல்ல, அப்படி ஆகவேண்டும் என்பது என் முனைப்புமல்ல. சில சில சிறிய மாற்றங்களை நாம் பேசும் உச்சரிப்பில், நாமே கொண்டுவந்தால் அது தமிழுக்கும், நம் குழந்தைகளின் உச்சரிப்பு மாற்றத்திற்கும் நம்முடைய பெரிய பங்களிப்பாகவிருக்கும்.

நன்றி.

******************************************************

ரா. பாரத்ராம்
14/10/2019  

You are a robber

  You are a robber:

Surprised! In this write-up, I'm going to try my level best to prove it with shreds of evidence and moral support from the majority of my innocent losers, who will not even read this. Feeling ashamed or not, is your choice but truth prevails, irrespective of your shouts and opposition against me and those losers. I caution you; if you truly start to feel ashamed, you also will feel guilty. There's no immediate punishment for your guilt but living with guilt, that too a painful one, will not let you forgive yourself; not in your lifetime.

And to my utmost displeasure, I too fall into that 'You' category! Then to whom am I writing? I write to us; or rather my conscience troubles me and makes me write this to us.

The above picture points the finger at us. I tried moving to the left or right side but finger follows me wherever I sway. I' m not able to hide or escape from it. on the outset, it looks like an adult's finger but more and more I see it closely, I can see a small, tender finger pointing me. It is smooth and weak and I feel that I can easily break that finger, if not really, virtually in my mind. But if at all I do it, can I ever evade from that virtual crime?

Enough of emotions. Let's see what foolish thoughts are these, in real sense. We believe more in reality and practicality. Because we, the humans, don't 'feel' much anymore. 

I was forced to give to such a preamble statement because the content and what I try to say, can be easily brushed away by the adults who read this. But to me, if the little ones read this and forgive my sin, I 'am totally content.

From the above passage, you can guess what I' am going to write here. Yes, it is about our children - the weakest human creatures, who depend solely on us for their survival. 

And what do we do to them - We rob.

Yes, We, the parents rob the childhood of our sons and daughters.

First thought (that came to my mind too when this fact struck me) was - 'what? Am I a bad parent? That can never be true. This is rubbish.'

Unfortunately, more and more I think about this I realize not only me - we all are culprits. 

Now, just ask any person near you, 'which phase of life she or he considers as the happiest in life? If not all, most of them will think about their past, and again if not all, most of the faces will glow instantly, and with a grin, they will say, 'their happiest phase of life is childhood.' 

What is childhood? The definition says, 'it is the phase of being a child.' Pretty simple, isn't it? Since definitions have no emotions let me add a few emotions (adjectives) and give my definition here: "Childhood is the phase of life - when I was a child, I was very young, energetic, when I didn't know from where the food or clothes or money is coming and when I didn't even know that there was a wild crazy world awaits to munch me in future - whether I' am grown as per rules set  by society (not by nature) or not "

'Ignorance is a bliss' - this is true in the case of childhood.

Think again; isn't it true?

I used to always compare my previous generation and my time to give a list of complaints. I never imagined that a time would come when I would regret what I leave behind for my next generation. It hurts. 

When I see a child sitting inside the home playing on the computer, or on an iPad I feel extremely sorry for it. As years passes science and technology get advanced; new inventions are inevitable. Of course, there are pros and cons for every invention but when it affects a child how can I be not feeling sorry for it. 

Parents blame children for spending time playing video games on the computer or Xbox (those they bought to present to children). Let's ignore who bought it for now; my question is what do you expect a child to do when it doesn't have a playground.

The nature of a child is to run around, scream, play with other children but where are the places to do it? Who was responsible for being silent when those spaces were stolen for many reasons, including paving a walking track for elders to walk - to reduce sugar level, cholesterol, etc? An elderly gentleman needs a walking track to extend his life; that is important to society but a playground for a child is not at all important. If this question is asked by a child to me, I should say - 'hey, don't worry. When your health deteriorates you too can use this walking track. We, the zombies, are born to walk not to run around aimlessly and cheerfully.'

What gives us more courage - and encourage - to steal the ground from a child is, the point that - a child won't ask. Because that tender mind doesn't even know that it has a right, a right to play in her childhood. Playing, which will introduce and improve - socialization, learning, falling, rising again, failure, a fair game, and above all a healthy body and healthy mind.

We, the adults robbed the children's space. We are robbers.

Fine. is it only about playing? Sadly no. There is one more point which needs to be mentioned here: 

After the Industrial Revolution in the 18th and 19th centuries, companies were greed for higher profit which, in turn, needed extraordinary human labor effort to produce more and more goods. This eventually raised the resistance and finally, labor laws were introduced/changed to protect humans. 8 hours of work, 8 hours of sleep and 8 hours for other chores and also making it mandatory to have one day as a holiday. How it is practiced today is totally a different topic; my intention is to point out or remind past.

Labour laws were framed to protect workers from overdoing (current scenario is different though). Similarly, educationalists, child specialists, (I hope) psychologists and a few other unknown demons framed this schooling system. I' am not against schooling; I firmly believe learning starts in school and ends in last breath. 

There are two questions that bother my mind:

1. Do our children study or learn? 

2. How much of the time is spent on 'schooling'?

3. When should this entire process of torture (or education start?

I'll leave the first question open and to your judgment.

Let's see 2 and 3 together. I browsed the internet, went through a few books, had small conversations with 'reengineering educationalists' and finally tried to make sense out of all these.

To give you a shock, I found that in many countries having a very good educational system formal education doesn't even start before the child completes 6 years of age! 

Oh! That's strange. We send our children to schools in 3 years and they start reading and writing by then itself. How can we be so wrong? To seek an answer for this, I looked in another direction - healthy growth. Prominent neurologists across the world stress that the nervous system of a human grows until 6 or 7 years of age, which in turn means brain growth (not only the size but internal connections of neurons) also will be growing very fast. That's the reason how a child learns it's mother tongue so quickly.

Therefore if at all the brain is connected (in some way) with schooling, we should not ask a child to, at least, start writing before 6 years.  In reality, those small, tender fingers are asked to grip a pencil (not even a pen) and write A to Z in kindergarten itself. Can you ever feel the pain those fingers would be having? What's the hurry folks? There are only 26 alphabets and the world is not going to end tomorrow. What are you really trying to achieve by giving pain to those fingers? Ironically, we, the adults, who know those 26 alphabets start to end and end to start, may have very weak vocabulary! How many English words you know? 1000? ok increase it to 5000. Or increase it to 10000. So to learn such meager quantity of words in your lifetime, you dare to punish those little flowers? Barbaric. 

Schools give homework during holidays! I didn't believe it initially but when I had to accept it is true I couldn't resist asking the question - why are they giving homework during holidays? Shouldn't the children enjoy their childhood? The answer I got for that question was maddening - it seems if no homework is given children will go out of touch! What? How much more can you insult those little gods?

We interfere in the natural growth of the mind and body of children in the name of education. It is a crime and robbery of their childhood.

I' am confused. Why is this hurry? What are we trying to achieve? What output do we expect? Our children to be achievers, popular, money makers, or better than ourselves? Why can't we allow them to enjoy their childhood? 

Again, the answer to these was crazy: 'It is a competitive world and more and more a child learns 'quickly' he can survive better!

What a shame! If we had made living/surviving in this world to be so difficult that a child should start reading, writing, speaking like an adult (totally ignorant that a golden phase of childhood had been taken away from them) - who is to be blamed?  We should correct it; we should ensure children get what they deserve; we have to change, not them.

Those innocent lovely children may be ignorant now. But what we have to remember is, they will grow, and when they come to know what a privilege they lost entire hatred will turn on us. Do you really think that you can face those eyes?

So, we, the adults, somehow should correct ourselves, somehow should give back the childhood that we robbed from our children to them. How? I don't know. Humanity is not, and will never be, in a race. Let's make them humans.

***************************************
R. Bharathram
05/10/2019