One Another Test!!!

I usually stay away from politics but sometimes it becomes too tempting not to open my mouth. Criticising is easy but when good things happen appreciation is necessary.

I read in the news that few Indian states are going to introduce new laws to restrict religious conversion in the name of “love”. Because love can be (and mostly) fake, just like our politicians' promises. And, politicians too believe that love is as fake as their promises.

I support this move. There should be a restriction in marriages between people belonging to different religions.

Naturally, a question arises. If not for love, then for what people will move to another religion? My guess is - to seek an answer, to pacify the restless mind. But converting due to that also should be restricted because whatever answer a person searches may present in his present religion and that answer may not be present in the religion he is shifting to. Too sad if that happens. Many bureaucratic processes going waste if that’s the case. I can't imagine the disappointment of that person's state.

Therefore, to save that person, I suggest that there should be a test conducted for shifting religion process: NETRC (#1 to #2), which is,

National Eligibility Test for Religious Conversion, where #1 denotes present religion and #2 denotes desired religion.

Why present and future? The candidate might not have studied/understood the holy book(s) of the present religion. He may not even be aware of where to find his answers. He shouldn't do the blunder of moving to another side without understanding his present side up to a decent level.

Similarly, his future place should be having the answers he seeks. Otherwise, what's the point of doing this whole exercise? A question may arise here - if he knows that the other side has answers (meaning his quest is over - why to conduct this test. Well, that's the beauty of the human mind. It never gets satisfied. It may ask another question tomorrow and at that time this person should have the 'faith' that his questions will be answered there. 

It is all about faith. If you believe blindly, half of your question is already answered and this half will somehow convince the other half and ...voila, you are enlightened. 

Let's come to the procedures. See, I'm only trying to simplify the work. 

Syllabus:

The syllabus is simple to say and difficult to do. There's no syllabus as such but the person should read the holy books of both religions, any other books which are written by philosophers, and who consider themselves as philosophers, neo religious experts/advisers (they will be dressed differently from normal people, not that it ought to be like that but just to send the first impression that they're different), and any related books published from the prehistoric time to the time the exam hall bell rings.

Questions will be objective type, and answer sheets will have circles - the correct choice circle should be filled using a pencil. Why?

See, the manual correction may lead to malpractice. If the answer sheet is fed into the computer, we can be assured that the computer will not show any partiality just because-  the machine which the entire world depends for many critical jobs in almost every fields now - doesn't belong to any religion! 

If a person successfully clears the test (if at all), he will have to face an interview process. Interviewing panel will consist of two groups, one belonging to #1 and the other to #2. Appointed experts will question the candidate from their own knowledge. One point to note here is, the panel should question the candidate and should not involve in debate among themselves.

There is a major flaw, which you may have noticed. Yes, you guessed it correctly! Who would like to give away such a candidate, who had gained wealthy knowledge in multiple religions? Therefore both teams may give full marks to him and finally, he will end up in a tie or to say it in a more practical sense, he will end up in a dead-end!!

How sad! All that hard work goes waste. 

Don't worry. I have solutions for that too. In case of a tie, which will be the case, a rapid-fire round will be conducted, and hmm...that too will be biased and end up in equal credentials!

So finally he will undergo a very old test - flipping a coin!!

Heads - he stays in #1, Tails - he moves to #2!!!

********************************

Thanks for reading,

R. Bharathram 

 

Infected thought

 

It was on the 31st of December at midnight. When the clock struck 12, the sky was lit with firecrackers. it was flashing light for the next 15 minutes and the large crowd gathered on the beachside was cheering and wishing each other for a happy new year. This gala went on for a few more minutes and then people started to go back to their homes.

I decided that nothing more is left to enjoy that night and wanted to return. But due to heavy human traffic, I couldn't get a cab. After a long waiting period, I got into an autorickshaw. Believe it or not, even that auto was not able to pass through that crowd. Finally, I got down some 100 meters away from my destination and started to walk.

The air was cool and fresh. The sea breeze was combing my hair and nicely dressed, and mostly young people were walking along with me. I enjoyed walking, my mind filled with happiness until I reached the hotel. Once I entered the hotel, fresh air vanished, and the humming air-conditioned lobby welcomed me with 'processed' air.

It was the early morning of the 1st of January 2020. Not even one in that crowd, including me, would have imagined what was waiting for us in that new year. If only we had known the future, how the crowd and I would have reacted? The crazy cries and deafening mourns would have made me rush into my room and find solace under the quilt with a shivering spine.

Thankfully, the future is always unknown. Nobody knew what was about to come in that year - having a fancy number 2020. 

Sometime in November 2019, in a small province of China - Wuhan, a virus started infecting humans. If my memory served correctly, by December WHO cautioned that this virus is dangerous and has to be handled very carefully as it has a fast-spreading tendency. Wuhan was isolated but before that restriction, people started travelling to and from that province. The carriers started spreading a disease named as Covid-19, which is a strain of Coronavirus. This virus started spreading across globe fastly.

Initially, it was a denial phase; Many messages were spreading among us thanks to Facebook and Whatsapp. November was a winter month in Wuhan. Therefore people assumed that virus will not survive in India, especially in Chennai due to our hot and humid weather. I feel that was the time someone here must have taken it seriously and started planning and implementation of how to control the spread if it enters into India. That was the time when we should have closed our borders, just like how in later months we closed our doors and sat inside our homes. Ignorance leads us to false hopes. Scientists and doctors didn't issue a warning - not their fault. So life went ahead as normal as it was earlier. 

In March 2020, the first infected person was identified in India. Infected numbers started to climb very quickly. That was a blow to us because our trust on SARS virus (when it spread in China as Bird flu) didn't affect us in considerable numbers. Knowing that Corona - Covid 19 as it is named, is from the family of SARS, we didn't foresee any dangerous spread or in other words, a pandemic.

But by that time itself, WHO announced that Covid 19 can be dangerous to become a worldwide pandemic. We didn't know what to do and then like a knee jerk reaction state and central governments swiftly joined hands to handle the pandemic situation, which eventually led to a total lockdown of people movement and closure of shops.

No, I' am not writing a biography of Covid 19. This is a quick refresh so that I can explain how ignorant we are even in 21' st century.

People were panicked. The current and previous generations haven't seen a pandemic. We were left in a dark. Naturally the blaming started. Few blamed governments, few blamed nature, few blamed our sins and the other few blamed China. (I still don't understand what do they get from that blaming. Will the virus turn and run back to China?). 

Coming to our place, this must have been a historic network usage of Whatsapp. Pieces of Advice came from every direction. What to do and what not to do. Ironically most of this advice junk entirely became irrelevant or useless later.

Every day some was telling me to eat more garlic and ginger (without which no south Indian dishes are made). Add pepper, do yoga, gargle hot water with salt three times a day, inhale steam three times a day etc. These are at least useful for the flu and cold, therefore can be practised.

Some strange ideas also sprang out. I can't blame anyone because out of panic we were ready to do anything. One such idea was to come out at a particular day/time and make huge noise by banging plates or any metal with metal and simultaneously light a fire and shout 'Go Corona Go'. My entire neighbourhood did this, unfortunately, I slept early on that day. Either a scientist must have miscalculated the decibel level of Covid or it couldn't understand English - it didn't go away. However, it was effective in chasing away street dogs for a couple of days. They quarantined themselves from humans at a place - I don't know where. 

Then the economic crisis started. Millions were out of jobs, daily wagerers were pushed into hunger, Companies were not able to sustain without any revenue, production stopped, agricultural products stagnated and therefore a much bigger threat scared us.

Governments had no choice but to slowly relax the lockdown with strict regulations. We did a good job and slowly people turned back to their earlier life. Though the covid cases rose slightly, covid patients didn't die with an empty stomach. 

At the time of writing this, (wow, I like to say this...as if someone is going to read this after 50 years !!) no medicine or no vaccination is available for Covid 19. Unlike humans, Covid virus understood 'Nothing is permanent except change.' It seems that it is mutating continuously, which make scientists find a vaccine more difficult.

I trust in human intelligence and so I believe there will be a vaccination in a year or two. We will conquer this virus one day and without any doubt, there will be another such threat present sometime later in future. 

Today, how we, the normal public fight or protect from Covid is - we are advised to develop more immunity, wear masks while going out and maintain social distancing (like how we keep a distance from a person who lent money to us).

Now I' am coming to my infected thoughts. These are seriously bothering me. I 'am not sure whether people will talk about these points later or be happy to be free of Covid - and go back to influence TRP ratings of our privileged tv channels. 

Immunity: Poverty prevails everywhere. Even in the richest nation of this world, there are poor, homeless legal citizens. No need to ask about India. I' am not even going into the eradication of poverty. I only question our ability to provide food (by providing job etc) to millions of poor people in this country. It is a basic right of any living creature in this world. And, when we have people not having food how can we expect them to have immunity? Few were telling me that these poor have natural immunity. What a joke! How far it can protect them? If it can protect them from Covid - we all should abandon our homes and start living on the streets. 

I would like to give an example: 

As per data released on 'The Hindu' - May 13 2020, 68% of under 5 years old death is due to child or maternal malnutrition! And 83% of neonatal deaths are due to low birth weight and short gestation! 

Isn't it shocking? Covid has brought out one very important point by slapping our face - herd immunity is not possible when there are people starving in hunger. We can't abolish them too. We use them, at our homes as maids, as drivers, as employees or as farmers. It isn't sufficient if I have good immunity level - my helper also should have good immunity. If my diver has covid - what is the point of me having a fancy car?

Political parties screaming promises of eradicating poverty is a fallacy. Because the entire system around us work based upon greed. And, is it possible to chase greed from our minds? I don't think so.

Poverty eradication is not possible without eradicating greed in our minds. Reality is that it is not possible. So migrant workers will continue to migrate as cheap labour is a simple and effective tool. 

Money wasted in developing mass destructive weapons, nuclear warheads etc is not diverted to be used to feed the poor. It is very disappointing to note that we progress phenomenally in science and technology on one side and continue to have hungry humans on another side. 

On our way to go out of Milkyway galaxy, in case if we stumble upon an alien, it might ask the question of - 'when you have a hungry child on your planet, why are you trying to go out of galaxy?' 

We should have an answer to that.

*******************************

Thanks for reading,

R. Bharathram

29/10/2020

நீளமான பரீட்சை

கொடிய வெயில் வேளை. நமக்கு நன்கு பழக்கமான இருவர் பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

1. "அண்ணே, இந்த கொரோனா, கொரோனான்னு சொல்றாங்களே...அப்படின்னா என்னன்னே?

2. அடேய், உன் அறிவுக்கு அது புரியாதுடா..

1. உங்களுக்கே புரியும் போது எனக்கு புரியாதா? சொல்லுங்கண்ணே..

2. என்னடா தொல்ல பண்ற..சரி, கேட்டுக்கோ. கொரோனா ஒரு மோசமான பூச்சிடா. கடிச்சுதுண்ணு வெச்சுக்கோ..பத்து நாளு படுக்கையுல படுத்து கிடக்கணும்.

1. ஐயோ..அப்போ சமூக இடைவெளி அப்படின்னு  சொல்றாங்களே, அது என்ன?

2. அது ஒண்ணுமில்லடா. இப்போ மதத்துக்கு மதம், ஜாதிக்கு ஜாதி இடைவெளி விட்டு இருக்கோமில்ல, அந்த மாதிரி நமக்கு நடுவுலயும் இடைவெளி விடனுமாம். உனக்கு புரியும்படி சொல்லனும்னா...இப்போ நீ அந்த மரத்துகிட்ட போய் நின்னுக்கணும். அப்புறம்தான் நாம ரெண்டு பேரும் பேசிக்கலாம். ஏன்னா, உனக்கு கிருமி இருந்து எனக்கு பரவ கூடாது பாரு.

1. இன்னொரு கேள்வி அண்ணே.

2. அடேய், தொந்தரவு பண்ணாத. அப்புறம் எட்டி உதைச்சுடுவேன்.

1. ஒரே ஒரு கேள்வி அண்ணே..

2. கேளு

1. அந்த நீளமான பரீட்சையாமே..

2. நீளமான பரீட்சையா?

1. அது தெரியாதா. நீட்டு பரீட்சை.

2. அட, மண்ணாங்கட்டி, அது நீட் தேர்வு.

1. ஆங். அதுதான். அது மட்டும் எப்படி இப்போ நடத்த போறாங்க, ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் இடைவெளி இல்லாம? இப்போ கொரோனா பூச்சி கடிக்காதா?

பளார்..#* அறையும் சத்தம்.. 

2. அது எப்படிடா என்ன பாத்து இந்த கேள்விய கேட்ட? நான் என்ன டாக்டரா, இல்ல இதையெல்லாம் தெரிஞ்சவனா? எவன் கிட்ட என்ன கேக்கணும்னு  இல்ல? ஏண்டா இப்படி உயிர வாங்கறீங்க? நீங்க எல்லாம் அப்படியே கடல்ல விழுந்து சாக வேண்டியதுதானே!  கேக்குறான் பாரு கேள்விய...

**********************

நன்றியுடன்,

ரா. பாரத்ராம்

24/08/2020

NEP - Closing Statement

 

I' am sick and tired of writing about new educational policies. Of course not many read my posts but I don't see a reaction from the educated society around me. I feel each and everyone is living inside the box of their own ideas. No one wants to break it, come out and rethink. 

I am not going to share the link of this post to my friends, as I always do, because no educationalist is going to read my post and none who read will protest and protect their children.

Therefore I thought of giving a closing statement and leave it. Maybe in the future, like Keezhadi excavation, someone will find this post and wonder how correct I was or what kind of stupid knowledge I had about this topic.

My closing statement begins with my opinion of the experts who did a fabulous job of researching to come up with such policy changes. I mean, the people who got educated in the same system they studied. It makes sense, right? Because to reengineer you should know the system entirely. But what I fail to understand is - why the people who were not happy, who couldn't succeed, who hated the existing system and last but not least who got educated but found it is useless for their future - were not part of this reengineering team? Who can point out flaws better than them? Ultimately, we are trying to cure a disease, without even knowing the symptoms!! 

I wholeheartedly welcome the point of teaching in regional language (or common language is a catch) up to 5th standard. I'll even recommend that to be extended till the 8th standard. In the early years of life, learning in the mother tongue or the language a child hears mostly will give the benefit of understanding the topic pretty well. I don't say this; many researchers have already confirmed this.

But how are the teachers going to be changed? Will current teachers, who know teaching in English are going to learn to teach in regional language? We can make the children learn, but teachers? No way. They are set like cement and water. We can't blame them. They have been doing the same work for many years and suddenly if they have to do it in a totally strange way, how can they do it?

Learning three languages: It is not necessary. When the child is going to shift to English from say 6th standard, that child has to learn English from 1st standard. So it learns Regional language and English. Where is it going to use the third language? Who knows where the child will énd up in the future? If she goes to France, she can learn French at that time. Or, if you feel Hindi is the national language (that itself is being questioned by many, not me) and the child must learn it - I have a point for you to ponder.

In my life, I didn't work in Hindi states so I was not required to learn it to converse with vegetable, fruit vendors. The two places where I had faced difficulty, I mean a couple of times, were in Mumbai and Delhi airports. Security staff asked something in Hindi for which I had to reply that I didn't know Hindi. They shrugged shoulders and let me go. The main point to be noted here is both these airports are international airports and every day they are filled with International passengers - some may not even know what Hindi means. If I had looked like a European would that question be asked to me? Unfortunately, I look like a south Indian!!

If needed, we will learn Hindi very quickly. We see many Hindi movies. How many Andhra or Kerala people see Tamil movies in their states? But when they move into Tamil Nadu, they quickly learn Tamil and speak better than some of Tamilians. I never had a worry of - Tamil will die, if a Malayalee moves into Chennai. We are humans. We adapt to the situation. Then why be so concerned about knowing or not knowing a language? 

Anyway, in this topic's purview, do you feel a third language is necessary for a child? 

I may have to press more on this point by citing a scientific development that we have seen. I have a mobile phone, just like all of you, the mobile connection speed is increasing - 3rd, 4th, and the 5th generation. Data rates are affordable and India is pacing into total digitalization objective. Now, if I have a translation app on my mobile, it is going to translate from any language to any language!! Why are we imposing a limitation on our digital path? 

Coming to vocational training from the 6th standard, my doubt is whether the research team toured entire India to understand what rural India has and what is not at all heard of? 

Vocational training means hands-on training, isn't it? If I think in the field that I worked, I can envisage some training for village students. At present, we are threatened by cyberwar from few unfriendly countries. They hack our servers, steal information, change, or even damage the content. So why not give training to village students about cyber safety, data protection, or reverse hacking (a word I invented)? 

Wait...I think Iám way too ambitious. Have my village children seen a computer? I doubt if they have even seen a tractor!! Iám not exaggerating. That's the truth. So this proves that my idea was a stupid one. 

What other vocational training? Training in manufacturing? There are no industries. Training in Automobile technology? There are no automobile factories. Hmm...What else? One person, I know suggested music. I failed to confirm with that person whether it was Karnatic music or rap-singing. Either way, I don't think Eminem lives somewhere nearby. So rap is also not possible. 

On our village main road, I have seen a timber merchant and carpentry working happening. If we force, he may train 10 students. But if he is an opportunist, he may insist on timber to be used for training should be bought from his shop only!! Who is going to handle this? Only one training place and that too is complicated.

Well, there is one another place. Farming. That's brilliant. Every child in a village can be trained in farming as part of vocational training. Depending on the water availability children can be trained on what and how to farm, which may be useful in the future. A child's relatives also can become teachers and practical labs are out there, as empty lands. That can be a good solution for a village child but what about the city brought up child? She can't learn farming in a city where there are no empty fields. This glitch can be overcome by taking that child to the village and make vocational training as a vacation enjoyment.

But aren't the poor children already helping their parents during non-school timings? Child laborer is banned but a boy or a girl working in fields is common. Let's not jeopardize the only vocational (decent) training. If they do extra timings it is good for them only. Because we will make sure that those kids will come back to fields after finishing some level of schooling.  

When I thought many problems can be solved by short cuts and cross-cut strategies, a problem still exists. Oh my! is it? Yes.

See, Foreign Universities are coming into India to give value to our knowledge through western methods. In a course of time, they may feel that our education policy is still inadequate to compete in International standards. 

(International standard is a magic word. It can be used to add high value to anything. For example, if I say that our toilet flushing tank is of international standards, it's resale value may increase. Try it in OLX).

Going back, a foreign university may ask us to revisit our educational policy, not to the national level but to the International level. Subsequently, we may have to re-engineer the already re-engineered process. 

And the final output may be named as - IINEP.

(Internationalised Indian National Educational Policy).

**************************

Thanks very much for reading,

R.Bharathram

21/08/2020 

 

Mandatory test - or face the doom!!

If you have guessed that the topic pertains to Covid 19 (20,21..?) test - you're up to date with current happenings and therefore you're practical. Or in case, if you have had a thought of school test flashing on your mind - thank god, you're sensible. Yes, I would like to write about the most important decision-making process going on now regarding how to conduct monthly or mid-term tests.

One of my friends asked why I always try to attack/ point out/ critic/ finicky/ disparaging (you can choose your word) of educational methods and hyper-critic of school tests and exams. I counter-argued whether he liked tests, he had to accept 'no' as the answer.

What is the reason for me to repeat this criticism: Is it because I have a child and that child has to undergo tests and exams?

No. It is because (I have to emphasize here), we, the adults have more power than those little children. Our decisions can be thrust on those little souls. They can't fight back, they can't resist, they can't even express their pain in a way that we can understand. They are weak, fragile, and whatever we decide, they must abide, follow, change themselves to take our decisions as the only objective of their lives!!

What can be more inhumane than this? What rights do we have to destroy their childhood? I speak for the weak. Yes, sometimes (or always) I may sound idiotic. But please spend some time to think about this.

Coming to the topic, I inferred from the news that schools are planning to conduct a monthly test or mid-term test in whatever way possible because the high command wants them to do so. Classes are conducted online. How will the tests be conducted? More importantly, are the tests required at this point in time? 

Ok. Let them conduct. It is an open secret that answers will be from parents and not children. So the test will be evaluating parent's ability to pass 2nd or 3rd standard. And if your child fails, remember, that it is you who failed.

In your mind will raise a question: Isn't education important for my child? Of course, education (or a better word, learning) is very important for our children but at what cost?

We have already successfully removed an important childhood privilege: Playgrounds. Children should run around, scream, fall, raise up, play any game, be a team member, learn winning/losing is part of life. Alas, they can never do that. They don't have that option at all. Playgrounds have vanished just in front of our eyes. We were incapable of doing anything. No one raised a question. We were chasing for money that would be needed for the future (medical expenses?). Let's keep this in our mind: Our children are not going to forgive us because we betrayed them. They may not be aware now but as they grow they will come to know what a barbaric blunder the parents did.

Am I over exaggerating? You can check. Notice below 15years old children and try to see how many of them are obese. Do this experiment in different places. You will be surprised. We are growing, maybe, the largest population of obese next generation and most number of diabetic patients. I think we must conduct a test or exam for adults to open their eyes.

But of course, later we can instruct them to walk, like old people. I can say to my child, ''Ýes, I played what Dhoni is playing now, but in your future, you can go walking like your grandpa. Don't forget to thank me (us) for changing grounds into walking tracks. Oh yeah, we were special and sorry not you!!

So my first point is, in this pandemic time children are pushed into cave-like homes. They don't get any physical activity. Their bone and muscle structure badly needs exercise. And they are deprived of it. Don't try to overburden them by tests or exams, at least up to the 8th standard. 

Secondly, the psychological impact: Even the adults who were very happy to work from home are slowly getting that gripping sensation of not having a 5 minutes coffee break time with colleagues. I mean, this is post-graduated (educated), humans, stamped with a perfect human seal, but now they're the same who want to go out of their compound wall, breathe fresh air, say hi to a neighbor, take a walk up to the end of the street. Why is he not happy staying inside the home? Strange!! 

Not exactly. From the times of caves to current villas (very near to Chennai) humans lived as groups. We haven't changed. And it looks impossible for us to change our primal characteristics.

Now, let's go back to our children. Is it possible for you to see/feel from their perspective of staying indoor 24 hours? They don't see their friends, they don't go out, they don't play and they are imprisoned for the reason that they can't fully understand. Keep in mind, their childhood is currently filled with fear and anxiety. It is inexplicable. Your tests and exams are to benefit their future. But how can they feel the future now? Do you feel it?

Therefore I think we should forget tests now for our children and work more towards improving their physical and emotional strength. 

Can I provide solutions? My ideas can be radical, stupid, or laughable. But my mind certainly feels that my suggestions, whether beneficial or not, they will not harm the children.

1. Remove exam thoughts in children's minds, up to a certain age, until this pandemic is over or medicine is found. 

2. Use the same online classes to delight children. After classes, spend a little extra time to tell stories, show some clippings of animals, sports or even funny videos. A mere 10 minutes should suffice. Children will be happy. 

Make them happy. This is not only a tough time for adults, but this is also a painful moment for children. They will obviously be scared than you or me. The deaths, counts, etc will impact them. Their minds are like sponges. It absorbs whatever happens around them. And it may cause damage, and we may never notice it at all. 

Don't worry about learning. A physically and mentally healthy child will quickly learn. Let's not underestimate the capability of children. 

Therefore it is up to us to decide whether to raise the next generation of humans or just a set of mammals.

******************************

Thanks,

R.Bharathram

10/08/2020   

NIP...

Indian politicians are adept in giving sensational news to media (shocks to the common man). They never get tired and media too.

NIP is something I noticed in news recently. Educational policies are undergoing changes and this news was published with fancy words like, after n number of years, much awaited changes are being brought into Indian educational system on par with International standards. (a quick thought - I.S.I. can be changed to International Standards of India).

I was excited. Just like majority of students, I too hated the school, home work etc. (later years only I came to know that much worse form of tortures are waiting for you in the name of work place. Anyway, I was eager to know the changes because n number of years should have given plenty of experience to policy makers.

To my dismay, n number of years didn't ''teach'' the policy makers the appropriate knowledge. I couldn't find much that could elevate us to International standards (or, did they press 'down' button of elevator?)

My mind didn't accept. Because my knowledge is very very less when compared with intelligentsia. There must be 'hidden' catalysts that will take the next generation higher and higher. 

Therefore, I didn't want to bother about those catalysts and chose to limit my analysis with simple points which even my mind can understand!

1. Three language system: Few people say that this is to make us learn Hindi. I have no objections there. Hey, if we can learn Tamil and it's grammar then learning Hindi shouldn't be a problem.

Wait...Recently I read a news that many students failed in Hindi subject in Utter Pradesh.! Hindi is mother tongue of UP people.  Failing certainly can not be the fault of the language but it may be due to teaching.   

Yes, and there's an action plan. Training the teachers. But my mind flashed few doubts. Set aside the question of who is going to train the trainers, who will train the teachers...my big doubt is, from what level to what level teachers are going to be trained? Only the school teachers or the college professors too? Because whatever input the professors were getting is going to change. Now, they have to change their processing to get international level of output product. Though the devil inside my mind is glad and very sarcastically welcomes the plan of re engineering entire teaching group (including IIT), the logical question here is how could this be possible. We are not only creating a screw tightened students, but also teachers. Hmm...Is it worth a try?

2. Regional language learning: I honestly welcome it. Regional language will be the mother tongue of majority people and time and again, the true intelligent people have contended to make the children learn in mother tongue, up to a certain class level. This is what happens in most, if not all, developed countries.

Again, this was the case earlier. Who changed it? We changed schools into English mediums and now you want to go back? How torturous this will be for children and teachers! Even in Chennai corporation schools, English mediums were introduced and all of a sudden why do you want to change international commodity into a regional commodity?

I'll give you an example. 

"ஒரு பொருளின் மீது செயல்படும் ஒவ்வொரு புறவிசைக்கும், அந்த விசைக்கு சமமானதும், எதிர்த்திசையிலும் அமைந்த எதிர் விசை உருவாகும். புறவிசை ஒரு பொருளின் மீதும் எதிர்விசை மற்றொரு பொருளின்மீதும் செயல்படுவதால் ஒன்றையொன்று இழக்கச் செய்வதில்லை. அதாவது புறவிசையும், எதிவிசையும் ஒரே பொருளில் உருவாவதில்லை." 

Do you understand the above definition? It is very common and widely used (even in few Tamil movies) definition. It is Newton's third law of motion!! In case if you did understand the above, congratulations... you're eligible to join school of future. 

3. There is one fascinating point I noted. Kudos to them for that exciting change. It is similar to changing test cricket to 20/20. Numbers are hard to remember - it goes something like this. 5+3+3+4+x

Why 20/20? Doesn't it sound like 5 fielders standing out of circle or 5 should stand inside circle - I mean batting power play, bowling power play, spectators power play (a new app 'shakti khel' is getting ready, by which  spectators can install app and vote for power play). 

Not only that, kids will have Entry/Exit option too. Well, my science master need not take the trouble to shout - 'Bharath, get out of class!' Now I will have option to raise my hand and say, 'Sir, I don't feel like  doing anything this year. I'll come back next year.' And he will have to say, 'as you wish, Bharath. Take care!' 

Isn't it exciting! It is like having - life lines options in ''who wants to be a graduate''

And I can foresee uninteresting points like, foreign universities coming in, educational cost going up, Educational loans, fathers going mad etc. Aah...Writing about them is like watching an award movie.

Let's wait for NIP to kick start.

ps: If you feel NIP sounds like NEP, it is purely coincidental (Yes, such rare coincidences happen).

And don't forget to thank them for not naming it Regressive Educational Policy (REP). Because then this rare coincidence would have formed Indian education for all, as,

RIP

*********************************

Thanks,

R.Bharath Ram

01/08/2020

 

A very short story

It is a big white bungalow and it is around 8AM. The watchman runs up to the house door and calls his owner. The owner comes out.

"Sir, that north Indian person has come."

"Who? That big diamond jewellery owner (big in terms of both wealth and size!)? You idiot, how can you make him wait outside the gate? Run, open the gate, apologize to him, allow the car inside. I'll wait here."

"No Sir, not that man. This is our labourer working in your farmhouse. He is going back to his native due to this situation. He has come to request you to give some money for his 'paadhayatra' (not the exact word he used, I changed it for better understanding)."

What comes next is like rewinding and playing back with a small change.

"You idiot. How can you allow him to stand outside my gate? Chase him away. Didn't I give him money for whatever work he has done? Push him away. Iám late for my daily chores."

The watchman runs and tells the man whatever his owner has said.

That poor man is accompanied by his wife and a three years old girl child, who was chewing her dress.

He turns to his wife and in a dejected tone says, "come dear. Let us go. We are like street dogs. If someone offers a bone in this street, we should be loyal to them. And if one day they throw a stone at us we should find another street. Life or death - all the same to us."

That poor man looked above and saw a flock of birds flying towards the south for their survival. 

*****************************

Thanks for reading,
R.Bharathram
06/04/2020

Reviewing Cinema - My perspective

A few years ago, I took watching movies as a serious hobby. I would like to stress 'serious' here because, after a while, I realized that I was entitled to expect something from movies for the money and time I spend.

Therefore, whatever the movie maybe, I started to keenly observe and give my feedback to my friends. Whatever comments I gave/give are my personal opinions and need not be correct to the other viewers.

Here,  I am trying to explain what I want in movies, how they should be, what excites me, and what disappoints me. once again, these are my personal opinions and maybe totally idiotic for a person working in the film industry or to another cinema lover like me. Well, all fingers are not the same. If you point out my mistakes I will surely take those into my mind.  

Cinema is the next advanced version of stage drama. Using technical advancements, we can present a picture, which will be impossible in a stage drama. In simple terms, too many dialogues are not needed in a movie like a stage drama. If the differentiation does not exist, the purpose of making that movie fails. 

Art of movie making and points I keep in my mind before I give any comments: 

Story - of course, this is the first step. I'd like to brief only two methods that I value. There are more, like copying from an international movie and making it Indianised and making it a success. For example, 'Thozha' movie from 'Intouchables' or 'Gajini' from 'Momento'. That list is endless, therefore we'll focus on only two other methods being used frequently. 

One is - a storyline can emerge from an incident/s, which happened in the real world. Even top movie makers use this technique. They pick up a controversial or a popular incident and ornament it around with their touch and present to us. I have seen a few nice movies and few worst movies created like this.

Next is, creating a story by asking a simple question "what if". Even we can come up with ideas. For example, today I watched a Hindi movie "Lunchbox". The storyline is - what if 100% fail-proof Mumbai lunch delivery gives a lunchbox to a wrong address, and communication starts with one-paged letters - between a housewife and a lonely widower. Another example is, what if a nice man's tired sleep in a metro train is wrongly assumed as a drunkard and becomes viral in social media - 'Vikrithi (Malayalam movie).    

I prefer the second one most of the time. Because it needs an interesting, imaginative question and developing one line into a 120 minutes movie. It doesn't mean the first type is wrong but if we know the incident, órnamanting will be higher, which some times totally spoils that storyline.

Either way, developing from one line to a complete movie, it requires a tremendous effort. How the story develops, how many characters are going to be there, how those characters will be used, how to maintain continuity without distractions etc. It's a tough job.

My first expectation would be on the above - the story and how well it is developed and presented, and how unique the presentation is! The uniqueness should be such that - it should be pointed or referred to in the future. If the story and presentation fail, it is a big loss of my time by watching it.

Screenplay - I do not really know the entire aspects of the screenplay, though I know it is about how each scene of the entire story should be captured. I figure that if a movie makes me involved without any prejudices, the screenplay is good. If not, I'll remember it and be forced to comment.

Now we must observe acting skills. A good scene can be totally spoilt by bad acting. There's a catch here. Are the actors selected for a story - in the trust that they'll be able to deliver whatever is required or a story is searched for a particular actor? This is the biggest compromise we see in Indian movies. Nevertheless, if it is a good story and actors have done good acting, who is going to complain?

Unfortunately, here comes the popularised image of an actor in our place. Even a simple face emotion of a star is hailed and praised as excellent whereas in another movie an unknown person would have performed excellently but it will go unnoticed. In my opinion, a recent example is Guru Somasundaram's acting in 'Joker' Tamil movie (are you aware of that name?). Many of our heroes couldn't have done that as flawless as Guru did.

So, if an actor, irrespective of his popularity, not able to fulfill the expectation, it makes me sad. (many times, the story is modified to the level of an actor's acting skills!!). It deserves a comment.
   
Then comes the BGM (Back Ground Music) plus songs (in case of Indian films). We like good songs but if the songs distract us, or slows the story's flow - they're only useful for TV music channels. The audience won't like it. That's the reason why not only now but in the past too, we have seen few movies flopping but songs from those movies are super hit. So this is another aspect that we should look into.

Editing - I don't know much about this so I can not comment. 

There are a few more important inside jobs, which are blind to us, let's not bother about them.

Finally, who is responsible for bringing out the best in all the above points? Yes, the director of the movie. As long as the movie is good or satisfactory, it is clear that the director has done his job perfectly. Again, I don't have any prejudices against any director but I see few audiences firmly believing that - if it is directed by one particular director it should be appreciated, regardless of whether they have actually seen the movie or not.

In my younger days, it was Manirathinam. I couldn't understand why he was praised so high! I don't intend to say all his movies are bad. How can we simply give marking just by looking at the candidate's name? : ) Nowadays, it is Shankar. But audiences are clearer now. The frenzy lasts for one or two days. Then the movie gets what it deserves. 

I don't go to movies for a director's name. I don't even know what's the name of one of my favorite movies - Shawshank Redemption's director. After watching 'Ínception', I searched for the director's name and found that it is Christopher Nolan. But I was completely unaware that he was the director of, 'Insomnia', 'Batman Begins', and 'The Dark Knight raises'. His work should interest us not his name.

Therefore, I humbly submit the above points to substantiate the way I see movies and where I find glories and where I find the disappointments. This approach could be entirely or partially false. I will be very glad if you can show me my flaws and guide me to a better approach.

Thanks for reading

*********************************
R.Bharathram
29/05/2020 




    

அனாதையின் கரங்கள் (4) - வாழ்வின் கடைசி தோல்வி

இது விந்தையான உலகம். பல கோடிக்கணக்கான உயிரினங்களும், கோடிக்கணக்கான மனிதக்கூட்டமும் தினமும் இன்னல்களையும், இன்பங்களையும் உள்வாங்கிக் கொண்டு, நான் தான் பெரியவன், இதோ என் இனம்தான் பெரியது என்று பிதற்றிக்கொண்டு, தங்களுக்குள் உறவாடிக்கொண்டோ அல்லது அடித்து அழித்துக்கொண்டிருந்தாலும் இந்த உலகம் யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல் அது அதன் பாட்டுக்கு இயங்கிக்கொண்டுதானிருக்கிறது. சூரியனின்  ஒரே ஒரு ஒளித்துகளுக்கு ஈடாகாத நாமோ நமது நாடகத்தை தொடர்ந்து நடத்தி வருகிறோம்.

நான்கு வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. கல்யாணியின் நான்காம் நினைவு நாள் (மற்றும் கண்ணனின் நோயின் நான்காம் ஆண்டு விழா). கண்ணன் மனைவியின் புகைப்படத்திற்கு முன் விளக்கேற்றிவிட்டு வணங்குகிறான்.

இந்த நான்கு வருடங்களில் எவ்வளவோ மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துவிட்டன. முதன்மையானது கண்ணனின் நோய் அல்லது உடல் நிலை அவனிடம் நிலைத்துவிட்டது. பல மருத்துவர்களை பார்த்து, அவர்களும் பல பரிசோதனைகளை செய்து மருந்து கொடுத்துப்பார்த்தாலும், அவ்வப்போது வலிப்பு வந்து மயங்கி விழுவது நிற்கவில்லை. கடைசியில் தினமும் மாத்திரைகளை சாப்பிடுமாறு எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு, இந்த நோய் மூளையின் எங்கோ ஏற்படுகின்ற கோளாறு என்றும், இதை வெல்ல முடியாவிட்டாலும், கட்டுக்குள் கொண்டுவரலாம் என்றும், கட்டுக்குள் கொண்டு வருவது மூளையிடம் தான் உள்ளது (!) என்றும், கட்டுக்குள் கொண்டுவர மாத்திரைகள் உதவி செய்யலாம் என்றும் சொல்லிவிட்டனர். இதற்கு மேல் மருத்துவர்களை பார்க்க பணமில்லாததால், கடவுளிடம் பாரத்தை போட்டுவிட்டு, மாத்திரைகளை நம்பி கண்ணன் வாழலானான்.

அடுத்த மாற்றம் அவன் வேலை இழந்தது. கல்யாணியின் சாவுக்கு சில நாள் கழித்து அவன் வேலைக்கு சென்றான். முதலாளி அவனை தனியே அழைத்தார்.

"கண்ணா, எனக்கு உன்ன ரொம்ப புடிக்கும். என் வாழ்க்கையில நான் பார்த்தவர்களில் நேர்மையானவன் நீ. ஆனா உனக்கு இப்படி ஒரு நிலமை வந்திருக்க கூடாது."

சற்று நேரம் அவனைப் பார்த்து இருந்தவர், தயக்கத்துடன் தொடர்ந்தார்.

"கண்ணா, இந்த வேலை சுலபமானதில்ல. உனக்கே தெரியும். கரணம் தப்பினால் மரணம்தான். நீ ஏதாவது வேலை செஞ்சிக்கிட்டிருக்கும்போது உனக்கு வலிப்பு வந்திடுச்சினா உன் உயிருக்கே ஆபத்து. இந்த நிலமை இருக்குறவங்கள நாங்க வேலைக்கே வெச்சுக்க கூடாது. வேணும்னா நீ கடையிலேயே உக்காந்துகிட்டு வரவங்களுக்கு பொருள் எடுத்து தர வேலை செய்யலாம்."

கண்ணனுக்கு மட்டும்தான் தெரியும். இந்த தொழிலுக்கு வருவதற்கு அவன் எந்த வயதிலிருந்து பாடுபட்டான் என்பது.

"ரொம்ப நன்றி முதலாளி. நான் கடையில உக்காந்துக்கிட்டு இருந்தா நல்லா இருக்காது. கடைக்கு வரவங்க எல்லாரும் என்ன பரிதாபமா பாப்பாங்க. அது என் மனச கஷ்டப்படுத்துமே தவிர நல்லது செய்யாது. உங்களுக்கு நான் என்னிக்கும் நன்றி கடன்பட்டிருக்கேன். நீங்க எனக்கு எவ்வளவோ செஞ்சிருக்கீங்க. நீங்களும், உங்க குடும்பமும் நல்லாயிருக்கணும், முதலாளி. வரேன்."

அவருக்கு வணக்கம் சொல்லிவிட்டு கண்ணன் வந்துவிட்டான். அவன் சொன்னதில் ஒன்றும் தவறில்லையே!

கேசவன் கண்ணனை தன் கடைக்கு வருமாறு அழைத்தான். "நீ வந்து அங்க என் கூட இருடா" என்று எவ்வளவோ கெஞ்சி பார்த்தான். ஆனால் கண்ணன் அதற்கும் மறுத்துவிட்டான்.

"கேசவா, உன் ரெண்டு பிள்ளைங்களும் பெரிசாகிட்டாங்க. உனக்கு செலவு அதிகமாகிக்கிட்டே இருக்குமே தவிர குறையாது. நம்ம நட்புக்குள்ள எப்பவுமே விரிசல் விழுந்திடக்கூடாது. உனக்கு என்ன நல்லா தெரியும். ஏதாவது வேலை செஞ்சுகிட்டு வாழ்க்கையை ஓட்டிடுவேன். கவலப்படாதே."

கண்ணனின் சொல்லில் இருந்த உண்மை கேசவனுக்கு புரிந்தது. அதனால் அவனைக் கட்டாயப்படுத்த முடியவில்லை.

கண்ணன் அதே தெருவிலிருந்த, முன்பு இருந்ததைவிட சிறிய அறைக்கு குடிபெயர்ந்தான். இந்த மாற்றத்தில் ஒரு நன்மை இருந்தது. வீட்டிற்கு பின்பக்கத்தில், மூலையில் இப்போது வந்துவிட்டாலும், வீட்டிற்கு பின்பக்கத்திலிருந்த மரங்கள் கண்ணனுக்கு ஆறுதலும், மகனுக்கு விளையாட நிழலும் கொடுத்தன. ஏழை பாட்டியம்மாவும் தினமும் வந்து குழந்தையை பார்த்துக்கொண்டார்.

இந்த மாற்றங்கள் வந்தாலும் இரண்டு வயிறுகளின் பசியில் மாற்றம் வரவில்லை. கண்ணன் அந்தத் தெருவிலிருந்த வீடுகளுக்கு எந்த வேலை இருந்தாலும் செய்து கொடுத்து, அவர்கள் தரும் கூலியைக் கொண்டு வாழ்க்கையை நடத்தினான். சில வேலைகள் கடினமாக இருந்தாலும் கண்ணன் பொருட்படுத்துவதில்லை. 

கேசவனின் பொறுப்புகள் அதிகமாகிவிட்டபடியால் முன்புபோல் அடிக்கடி வந்து கண்ணனை பார்க்க வரமுடியவில்லை.

ஒரு நாள், அடுத்த தெருவிலிருந்த மளிகைக் கடைக்கு மொத்த சரக்குகள் வந்தன. கடை முதலாளியின் மகன் கண்ணனுக்கு சொல்லியனுப்பினான்.

கண்ணன் ஓட்டமாய் ஓடி வந்தான். 

"சொல்லுங்கய்யா."

"கண்ணா, அந்த வண்டியிலிருக்குற சரக்கையெல்லாம் கடைக்குள்ள கொண்டு வந்து வை. அம்பது ரூபாய் தரேன்."

"சரிங்கய்யா."

வேறு யாராக இருந்தாலும் 200ரூபாய்க்கு கீழ் குறைய மாட்டார்கள். டெம்போ வண்டி முழுவதும் சரக்கு. கண்ணனின் வறுமை பேரம் பேச அவனுக்கு வாய்ப்பளிப்பதில்லை. 

அவனின் கெட்ட நேரம். அரிசி மூட்டைகள், கிலோ கணக்கில் பருப்பு மூட்டைகளை எல்லாம் ஒழுங்காக வண்டியிலிருந்து எடுத்து, கடைக்குள் அடுக்கி வைத்துவிட்டான். காய்கறிக்கூடைகளை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தான். தக்காளி கூடயை தூக்கும்போது திடீரென தரை காலிலிருந்து நழுவுவதை உணர்ந்தான். வலிப்பின் தாக்கம் ஆரம்பித்தது. கூடையை கீழே போட்டவன், கையையும் காலையும் உதைத்துக்கொண்டு கீழே விழுந்தான்.

கண்ணன் விழுந்தது ஒருபுறம் என்றால் தக்காளி பழங்கள் மொத்தமும் வேறு பக்கத்தில் விழுந்தன. சில உருண்டோடி சாக்கடையிலும், சில வண்டிகளில் அடிபட்டும் சிதைந்தன. அப்போதென்றா கடையின் முதலாளி வரவேண்டும்!

"டேய், யாருடா இந்த வேலையை காக்கா வலிப்புகாரன்கிட்ட கொடுத்தது? ஐயோ! பழமெல்லாம் வீணா போகுதே! தண்டசோறு, நீ எடுத்து வைக்க வேண்டியதுதானே!"

விழுந்து மயங்கிய கண்ணனுக்கு இது மட்டுமே காதில் கேட்டது.

"சோடா வாங்கிட்டு வா"

"புடிச்சிக்கோ.. கால் துடிக்குது பாரு"

"கும்பல் கூடாதீங்கப்பா"

மளிகைக் கடைக்காரருக்கு கோபம் தணியவில்லை.

"பழுக்க கம்பிய காச்சி தொடையில ஒரு இழுப்பு இழுத்தா போதும். எங்க காலத்துல நாங்க கொடுக்குற வைத்தியம் அதுதான். அதுக்கப்புறம் வருதா பாருங்க"

சோடாவை கொஞ்சம் முகத்தில் தெளித்தனர். கலங்கிய நிலையில் எழுந்த கண்ணன் கொஞ்சம் சோடாவை குடித்து, கையிலே அதை பிடித்துக்கொண்டே தள்ளாடி நடக்கலானான். 

"ஏய், யாராவது புடிச்சுகிட்டு போங்கப்பா. இவன் வீடு தெரியுமா."

பாதி மயக்க நிலையிலேயே கண்ணன் வீடு வந்து சேர்ந்தான். அவனுக்கு நினைவிலிருந்தது காலையிலிருந்து செய்த வேலைக்கு கூலி எதுவுமே கொடுக்கப்படவில்லை என்பதுதான். தள்ளாடிக் கொண்டே தெருவிலிருந்து வீட்டுக்குள் நுழையும்போது அவனே காரணம் சொல்லிக்கொண்டான். "ஆமாம், இழந்த பொருளுக்கு நான்தானே பொறுப்பு. அப்புறம் எப்படி கூலி வரும்?"

ஒற்றையடிப்பாதை மூலம் பின்பக்கம் வந்தவன் அவனுடைய குழந்தையைக் கண்டான். நிழலில், மரத்தினடியில் மண்ணில் ஏதோ கோடு கிழித்துக்கொண்டு இருந்தது இவனைப் பார்த்ததும் அழகாக புன்னகை செய்தது. அவனுக்கு அப்போதுதான் உரைத்தது.

"ஐயோ! நான் இந்த சோடாவாவது குடிச்சேன். என் குழந்தை காலையிலிருந்து ஒண்ணுமே சாப்பிட்டிருக்காதே!"

மனம் பதைபதைத்து உள்ளே ஓடியவன் எங்கேயாவது காசு கிடைக்குமா என்று கலைத்தவனுக்கு ஐந்து ரூபாய் நாணயம் கிடைத்தது. எடுத்துக்கொண்டு வெளியே ஓடியவன், போகும் போக்கில், "ராஜா, அப்படியே இரு. அப்பா ஏதாவது வாங்கிட்டு வரேன்" என கதறியவன் எதிரிலிருக்கும் சின்னக்கடையில் ஒரு பன் வாங்கி, தாளில் சுற்றிக்கொண்டு ஓடிவந்தான்.

அந்த ரொட்டி உருண்டையை தண்ணீரில் நனைத்து குழந்தைக்கு ஊட்டினான். குழந்தை அதை ரசித்து, சுவைத்து சாப்பிட்டது.

இதைப் பார்த்த கண்ணனுக்கு இதயமே வெடித்து விடும் போலாயிற்று. மனதிற்குள், "கடவுளே, அனாதையான எனக்கு கிடைத்த உணவை கூட இந்தப் பிள்ளைக்கு வாங்கித் தர என்னால் முடியவில்லையே! என்னை ஏன் படைத்தாய்? எனக்கு துன்பம் கொடுத்து ரசித்தாயே, அது போதாதா? இந்த சின்ன உயிருக்கு ஒரு வேளை உணவு வாங்கித்தர முடியாத என்னை, அன்றே குப்பைத் தொட்டியிலேயே சாக விட்டு இருக்கலாமே!"

கண்ணீர் பொங்கிய கண்களை குழந்தை பார்த்துவிட்டால் அது தின்பதை நிறுத்திவிடுமென்பதால், முகத்தை திருப்பிக்கொண்டான். எங்கே, அந்தக் கடவுள் அதையும் குழந்தைக்கு செய்துவிடுவாரோ என்ற பயம் அவனுக்கு.

கேசவன் அன்று மாலை வந்தான்.

"கண்ணா, நல்லாயிருக்கியா? எங்கே என் ராஜா? வாடா வா. இந்தா...இந்த பிஸ்கெட் சாப்பிடு" என்று குழந்தையின் கையில் கொடுத்தான். பாட்டியம்மா இருந்ததால், குழந்தையை விளையாடவும், எப்போதோ கிடைக்கும் நல்ல பிஸ்கெட்டை குழந்தைக்கு கொடுப்பதற்காகவும் அதை தூக்கிக்கொண்டு பின்பக்கம் சென்று விட்டாள்.

"என்னடா? நான் கேக்குறேன் நீ ஒண்ணும் பேசமாட்டீங்கற?"

கண்ணன் மனமுடைந்து அழ ஆரம்பித்தான். பின்பு தேம்பலுடன் கேசவனிடம் எல்லாவற்றையும் சொன்னான். கேசவனுக்கு ஆழ்ந்த வருத்தம் உன்டாயிற்று.

"கண்ணா, நீ நல்லவன். நான் இருக்கேன். என் பசங்களும் வளர்ந்துட்டாங்க. இனிமே நான் அவங்களுக்கு செய்ய பெருசா ஒண்ணுமில்லை. பண்டிகை காலம்னால என்னால வர முடியல. கொஞ்சம் தாங்கிக்கோ. உனக்கு ஏதாவது நான் செய்யுறேன். எனக்கு விஷயம் தெரியாது. கையில பணம் கொண்டு வரல. இந்தா. இந்த 500 ரூபாய வெச்சுக்கோ. அட, வெச்சுக்கோடான்னா"

"கண்ணா, நீ மனச மட்டும் தைரியமா வெச்சுக்கோ. உன்ன கடவுள் கைவிடமாட்டாரு."

கேசவன் ரொம்ப நேரம் பேசினான். ஆனால் கண்ணனுக்கு பெரும்பாலும் காதில் ஏறவில்லை. பாவம். இவன் மட்டுமென்ன, கோடீஸ்வரனா? இவனால் என்ன செய்துவிடமுடியும்? அவ்வப்பொழுது 500 ரூபாய் தரலாம். வேறென்ன முடியும் அவனால்?

மனித வாழ்க்கையின் கடைசி ஆயுதமான மன தைரியம் கண்ணனுக்கு விடை கொடுக்க ஆரம்பித்தது. ஒரு மனிதன் வாழ்வதற்கு காரணம் தேட ஆரம்பித்தாலே அவன் முடிவு ஆரம்பமாகிறது.

ஒரு வாரம் ஓடிவிட்டது. கேசவன் இன்னும் வரவில்லை. அவன் கொடுத்த பணம் தேய்ந்து சில்லறையாகிவிட்டது.

பாட்டியம்மா வந்து, "தம்பி, அரிசியில்ல. கடைசியா இருந்தத பிள்ளைக்கு கஞ்சி வெச்சுக் கொடுத்துட்டேன். நீ என்ன பண்ணுவ? நான் என் வீட்டுல ஏதாவது இருக்கான்னு பாத்துட்டு வரவா?"

"வேணாம்மா", என்றவன், அந்த அம்மாவின் கைகளைப் பிடித்து கண்ணில் ஒற்றி, முகம் பதைத்து அழுதான்.

"ஏனய்யா...எதுக்கு அழுவுற?" என அந்தக் கிழவியும் கண்கலங்கினாள்.

"ஒண்ணும் இல்லம்மா. நீங்க போயிட்டு நாளைக்கு வாங்க" என்று சொல்லி அந்தம்மாவை அனுப்பி வைத்தான்.

தூக்கத்தில் சொக்கிய குழந்தையை நெஞ்சில் போட்டு தூங்க வைத்து, ஜன்னலோரம் இருந்த கிழிந்த மெத்தையில் படுக்க வைத்தான். கண்ணனுக்கு தூக்கம் வரவில்லை. தூக்கம் வராததற்கு பசி காரணமல்ல. பசியோடு தூங்கிய இரவுகள் எண்ணிலடங்காதவை. தூக்கம் வராததற்கு காரணம் அவனின் மனதினுள் எழுந்த கேள்விகள் கொடுத்த வலிகளும் வேதனையும் தான். 

'வறுமையின் கொடுமை பசியில் தெரியும். நான் சிறு வயதில் பசியில் ஏங்கியதில்லையே. போராட்டங்களினுள் வளர்ந்து, வாழ்வை வெல்வேன் என்று நம்பியவன் கடைசியில் செய்த சாதனை இந்த பச்சிளம் குழந்தையை பசியில் வாடவிட்டு, வறுமைக்குள் தள்ளி வதங்கவிட்டதுதானே! இதற்காகவா போராடினேன்? என் வாழ்க்கையின் பலன்தான் என்ன?'

'நேர்மையுடன் உழைத்து வாழ்பவன் உயர்வான் என்று கேட்டதெல்லாம் பொய்யா? அதெல்லாம் பொய்யாக இருந்து தொலையட்டும். ஆனால் அந்த பொய்யின் பலனை, வேதனையை எனக்கு கொடுத்திருக்கலாமே! குற்றம் செய்தவனை தண்டிக்காமல், சிறிய குழந்தையை வாட விடும் கடவுளே, உனக்கு இரக்கமே இல்லையா? இப்படித்தான் போகும் என்றிருந்தால் என்னை குப்பை தொட்டியிலேயே கொன்றிருக்கலாமே. ஏன் என்னை வளர வைத்தாய்? ஏன் என்னை அடுத்த மனித உயிரின் துன்பத்தை, ஏக்கத்தை உணரும் வகையில் வளரவிட்டாய்? இந்தப் பிஞ்சு செடி வேர் ஊன்றும் வரையிலாவது என்னை விட்டு வை. அதைக்கூட செய்ய மனமில்லாதவனா நீ? நான் உயிரோடு இருந்து இந்தக் குழந்தையின் ஒவ்வொரு நாளின் போராட்டத்தை காணும் சக்தியில்லாதவன் என்பது உனக்கு தெரியாதா?'

*****************************

(நிகழ்காலம்)

 பின்னிரவுப் பொழுது.
அந்த குறுகிய தெருவின் இருமங்கிலும், பகலிலே நிழலை அள்ளித் தரும் மரங்கள் நிறைந்திருக்கின்றன. இரவினில் இலைகள் அசையாவிடினும், பகலில் தரை வெப்பம் ஏறாத காரணத்தினால் இரவுப் பொழுது குளிர்ந்திருக்கின்றது.

எங்கும் அசைவில்லை.

அந்தத் தெருவிலிருந்த ஒரு பழைய வீட்டின் பின்பக்கத்தில் வாடகைக்கு விடப்பட்டிருந்த சிறிய குடியிருப்பு. சின்னஞ்சிறு சமையலறையைத் தவிர இருப்பது மேலும் ஒரே ஒரு அறைதான். உட்காருவது, சாப்பிடுவது, தூங்குவது எல்லாமுமே அங்கேதான். காரை பெயர்ந்த சுவர்களைத் தவிர அந்த அறைக்கு ஒரு பெரிய ஜன்னல், மற்றபடி உயர்வாக குறிப்பிடுவதற்கு ஒன்றுமில்லை.

அந்த ஜன்னலை ஒட்டியபடி ஒரு கட்டிலும், அக் கட்டிலின் மேல்கிழிந்த, பழைய பஞ்சு மெத்தையும் இருக்கின்றன. ஐந்து வயது மதிக்கத்தக்க குழந்தை மெத்தையில் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஓரங்களிலும், நடுவிலும் ஆங்காங்கே கிழிந்திருந்த போர்வை போர்த்தப்பட்டிருக்கின்றது. ஒருக்களித்துப்படுத்து, வலது காலை சிறிது மடக்கியும், இடது காலை நீட்டியும், இரு கைகளையும் முகத்தினருகே மடக்கி வைத்தபடியும், அந்த குழந்தை ஆழ்ந்த நித்திரையிலிருந்தது

அக்கட்டிலை ஒட்டியபடி போடப்பட்டிருந்த மேஜையின் அருகே ஒரு மனிதன் நின்றிருந்தான். அவனது துயரம் தோய்ந்த விழிகள், ஜன்னலின் வழியாகத் தெரிந்த முழுநிலவை நோக்கிக்கொண்டிருந்தன. நிலவினில் எதையோ தேடுவதைப் போல் இருந்தது அவன் பார்வை.

சில நிமிடங்கள் கழிந்தன. மெதுவாக அவன் தனது பார்வையை இவ்வுலகுக்கு கொணர்ந்து, பின் சத்தம் எழுப்பாமல் அறையின் குறுக்கும் நெடுக்குமாக - குழந்தை எழுந்திருக்காமல் இருக்கும் பொருட்டு - கால்களை தரையினில் அழுந்தாமல் வைத்து நடந்தான். ஒரு முறை நின்று நிலவையும், தெளிந்த வானத்தில் படர்ந்திருந்த நட்சத்திரங்களையும் ஏக்கத்துடன் பார்த்தான். சில நொடிகள் கழிந்த பின் மறுபடியும் நடந்தான். மனதின் எண்ணப் போராட்டத்தில் சிக்குண்டு, விடுபட வழி தெரியாமல் போராடிக்கொண்டிருந்தான்.

சிறிது நேரத்தில் முகத்தில் சற்று தெளிவு வந்தது. மேஜையின் அருகே வந்தவன் அங்கிருந்த ஒரு வெள்ளைத்தாளில் நடுங்கும் கையினால் பின்வருமாறு எழுதினான்.

“என்னுடைய இந்த முடிவுக்கு யாரும் காரணமல்ல. வேறுவழி எதுவும் தெரியாததால் என் முடிவை நானே தேடிக் கொள்கிறேன்.”

அக்கடிதத்தை மடித்து சட்டைப் பையினுள் வைத்தபடியே உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் குழந்தையைப் பார்த்தான். அவன் முகத்தில் சிறுமலர்ச்சி தோன்றியது. குழந்தையின் அழகால் அவன் மிகவும் கவரப்பட்டான்.

போர்வை குழந்தையின் உடலில் படிந்திருந்ததால், குழந்தையின் சின்ன உடலுக்கு இணங்க, போர்வையின் மேடு பள்ளங்கள் இருந்தன. நிலவின் ஒளியில் அக்காட்சி மிகவும் அழகாக இருந்தது. அவனுக்கு ஒரு பரவச உணர்வு ஏற்பட்டது. இக்காட்சியை ஒரு ஓவியன் பார்த்தால் இதை ஒரு அழகான சித்திரமாக வரைந்திருப்பான் என்று நினைத்து மகிழ்வடைந்தான். மனதில் எண்ணவோட்டம் ஓடியது.

‘அது சரிதான். எல்லாக் குழந்தைகளும் அழகுதானே! உண்மையான அழகு உள்ளத்தில்தான் இருக்கின்றது என்றால் - வன்மம் வாய்ந்த, சூழ்ச்சியால் சூழப்பட்ட உலகின் உண்மையை அறியாத தூய உள்ளம் அமையப்பெற்ற குழந்தைகள்தானே அழகு!’

இவ்வெண்ணம் தோன்றி மறைந்தவுடன் அவன் நெற்றியில் சுருக்கம் உண்டாயிற்று. மெலிய நடுக்கம் உடல் முழுதும் பரவிச் சென்றது. எந்த எண்ணம் அவனுக்கு மகிழ்ச்சியூட்டியதோ அந்த எண்ணமே பெரும் பயத்தை விளைவித்தது. கலவரமடைந்த அவன் முகம் சுருங்கி கண்களில் நீர்திரையோடியது. எண்ணங்கள் தோன்றின. "இப்படியா முடிவது? இல்லையில்லை.." இந்தக் கேள்விக்கான விடையை அவன் எங்கோ தேடினான்.

சிறிது நேரத்தில் சட்டென்று முகத்தோற்றம் மாறியது. கடவுளிடமிருந்து ஆணை கிடைத்தது போலிருந்தது. சட்டைப் பையிலிருந்த காகிதத்தை எடுத்து கிழித்தெறிந்தான். கைகளால் முகத்தை மூடியபடி அமர்ந்தான். கைவிரல்களுக்கிடையே சூடான கண்ணீர்த்துளிகள் வழிந்தன. அவன் எண்ணமிட்டான்.

“என்னதான் செய்வது? அதையா..? எதற்காக இந்நாள் வரை போராடினேனோ அதைக் கைவிடுவதா? முடியாது.... ஆனால் என்ன வழியிருக்கின்றது? நான் அனுபவித்த அதே வாழ்க்கையை என் குழந்தைக்கும் கொடுப்பதா? இல்லை... ஆனால்... துணையில்லாத இந்த அபலக் குழந்தை...? நான் என்ன செய்வேன்? கடவுளே! தயவு செய்து என்னை மன்னித்துவிடு! எனக்கு வேறு வழி தோன்றவில்லை. இரக்கமும், கருணையும் சிறிதுமில்லாத உலகம் இது. இழிநிலையில் கிடந்து, மனம் உழன்று துன்புறுவதைவிட, நான் செய்வதே சிறந்ததாக இருக்கும். கடவுளே.. இப்பாவச் செயலிற்காக நரகத்தில் நான் எவ்வளவு துன்பப்பட்டாலும் சரி. பொறுத்துக்கொள்கிறேன்!”

தீர்க்கமுடன் மற்றொரு வெள்ளைத்தாளில் - இம்முறை கைகள் மட்டுமல்ல.. உடலும், மனதும் சேர்ந்து நடுங்க - எழுதினான்.

“எங்களின் இந்த முடிவுக்கு வேறு யாரும் காரணமல்ல. இக்கொடிய உலகம் எங்களுக்குத் தந்து கொண்டும், என் குழந்தைக்கு தரப்போகும் துன்பங்களிலிருந்தும் விடுவித்துக் கொள்ளவே, இந்த பாவத்தை நான் செய்யப் போகிறேன். வாழ்க்கை தரும் வேதனைகளை விட மரணம் தரப்போவது மோசமாக இருக்க முடியாது. கடவுள் என்னை மன்னிக்கட்டும்...!”

இந்த வரிகளுடன், கையொப்பமிட்டுவிட்டு காகிதத்தை சட்டைப் பையில் வைத்து விட்டு குழந்தையைப் பார்த்தான். நேரம் வந்துவிட்டது என்பது அவனுக்கு விளங்கியது. இனி காரியத்தை செய்ய வேண்டியதுதான்!

********************************************
கண்ணன் குழந்தையை கையில் தூக்கி மார்புடன் அணைத்துக் கொண்டான். படுக்கையிலிருந்த போர்வையை எடுத்து, குழந்தைக்கு போர்த்தியபடியே அதை தூக்கி கொண்டு தெருவுக்கு வந்தான்.

அவனின் எதிர்காலம் போல் தெருவும் சூன்யமாகிக் கிடந்தது. அவனிருந்த பகுதிக்கு அருகில்தான் உலகத்தின் முதல் உயிர் தோன்றியதாகச் சொல்லப்படும் கடல் இருந்தது. 

காலியாகிக் கிடந்த தெருக்களில் நடந்து கடற்கரையை அடைந்தான். இனி மணலில் நடக்க வேண்டும். மனம் போகலாமா வேண்டாமா என யோசித்தாலும், கால்கள் தானாகவே கடற்கரை மணலில் நடக்க ஆரம்பித்தன. பொதுவாகவே நடக்கக் கடினமான கடற்கரை மணல், முடிவுக்கு நடக்கும்போது இலகுவாகவா இருக்கும்? ஆனால் இதையெல்லாம் உணரும் திறனில் அவனில்லை.

கடலின் அருகில் வந்தவன், கொஞ்சம் உட்காரலாம் என முடிவெடுத்து மணலில் அமர்ந்தான். 

கடல் அலைகளின் ஓயாத ஒலியினால் குழந்தை விழித்துக்கொண்டது. 

கண்ணனைப் பார்த்து, "அப்பா, நாம ஏன் இங்க வந்தோம்?" என கேட்டது.

"ஒண்ணுமில்ல ராஜா, காத்து வரல. கொஞ்ச நேரம் இங்க உக்காந்துட்டு அப்புறம் வீட்டுக்கு போகலாம்" என கிசுகிசுத்தான். 

அலைகளைப் பார்த்தவனுக்கு அப்போது விசித்திரமான ஒரு எண்ணம் வந்தது. 'இந்தக் கடலில் எத்தனை பேர் தற்கொலை செஞ்சுக்கிட்டிருப்பாங்க? கடைசியா அவங்களுக்கு என்ன தோணியிருக்கும்?'

'பாரு, எத்தனை உயிரை காவு வாங்கிகிட்டு இது ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி, எப்பவும் போல அலையடிச்சிக்கிட்டிருக்கு! இதுவும் மனுஷங்கள மாதிரிதான் போல. எவன் இருந்தா என்ன போனா என்ன..!'

"குளிருதப்பா", என குழந்தை சொல்லவும், போர்வையை அதன் உடல் முழுவதும் போர்த்தினான்.

மனம் மறுபடியும் வினோதமாக யோசித்தது. 'இப்ப என்ன? குழந்தையை தூக்கிகிட்டு உள்ள இறங்க வேண்டியதுதான். இங்கேயே இறங்கலாமா இல்ல...அதோ, அங்க கொஞ்ச தூரம் போனா அவ்வளவா ஆழம் இருக்காதுபோல தெரியுதே. அங்க இறங்கலாமா? அட, முட்டாளே, ஆழம் இருந்தாதானே சீக்கிரம் சாக முடியும்.' 

'குழந்தைய கெட்டியா கையுல பிடிச்சுக்கணும். தனியா விட்டுடக்கூடாது. ஆமாம்.. ஆனா, செத்துபோனதுக்கு அப்புறம் இந்த பாழாப் போன கை, குழந்தைய விட்டுடிச்சுன்னா? கடவுளே, என் கடைசி ஆசையா வெச்சுக்கோ. ரெண்டு உடலும் ஒண்ணா கரை ஒதுங்கணும்!'

இப்படியே சிறிது நேரம் யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். 'தாமதம் ஆகுதடா. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் போனா விடிஞ்சிடும். சீக்கிரம் முடிச்சிடணும். சரிடா, கண்ணா, அவ்வளவுதான் உன் வாழ்க்கை. இந்த நிலைமைதான் வரும்னு இருக்கு...ஆமாம், கேசவனுக்கு தெரிஞ்சா? அழுவான். வேறென்ன செய்ய முடியும். பாவம். அவன் வாழ்க்க நல்லா இருக்க செய் கடவுளே! உம்.. இதை உங்கிட்ட சொல்றேன் பாரு. சரி, தாத்தாவுக்கு தெரிஞ்சா?' 
  
கண்ணனுக்கு மனதில் தாங்க முடியா வேதனை உண்டாயிற்று. 'தாத்தாவுக்கு தெரிஞ்சா ரொம்ப வருத்தப்படுவாரு. அவர் வெச்ச செடி இப்படி பட்டுப் போறத பாத்தா...' கண்ணனின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தோடியது.

'இப்படியே யோசிக்கக் கூடாது. வா... இறங்கிடலாம்' என்று முடிவெடுத்த கண்ணன், குழந்தையை கையில் தூக்கிக் கொண்டான். அதிகாலை கடல் குளிர் காற்று இருவரது உடலையும் தழுவி சென்றது!

மணற்மேட்டிலிருந்து கீழே இறங்க கால் வைத்தவன் கால் இழுக்கத் தொடங்கியதை உணர்ந்தான். வாழ்க்கையில் சந்தித்திருந்த வேதனைகளிலும், கொடுமையான வலிகளிலும் உச்சமான வலியில், பீதியில் அந்த மனிதன் விழுகிறான்.

'ஐயோ, நான் விழக்கூடாது. என் குழந்த...அது தண்ணீ கிட்ட போயிடும்..யாருமில்லா அனாதை அது...என் உடம்பே விழாதே... நில்லு... அத காப்பாத்து...கடவுளே..' என்றெல்லாம் மனதில் பேசினாலும் மூளைக்குள் இடித்த இடியினால் அவன் அலறியது 'ஆ...' என்றுதான். மயக்க நிலைக்கு முன் கடைசியாக கண்ணன் நினைத்ததெல்லாம், 'என் குழந்தையை காப்பாத்தணும்' என்பதுதான்.

உலகம் எப்போதும் போல் விழிப்பதற்காக தயாரானது. சூரியன் கிழக்கிலிருந்து கடலின் மேல் கிளம்ப தயாராகியது. அன்று சிறிது மேகமூட்டமாக இருந்ததால் சூரியனின் முழு வெளிச்சமும் வர சிறிது நேரமாகும்.

கண் விழித்த கண்ணன் கண்டது மேகக் கூட்டங்களின் பின்னே எங்கோ தோன்றிய சிறிய வெளிச்சம் தான். கறுப்பு மேகங்கள் அதிகாலை ஒளியை மறைத்தன. கடல் அலைகளின் ஓசை காதை நிறைத்தது. 

அவனுக்கு எப்படி இங்கு வந்திருக்கிறோம் என்பது விளங்க சில நிமிடங்களானது.

"யோவ், அறிவிருக்கா? பாத்தா படிச்சவன் போல இருக்க... இங்க என்ன பண்ற..?"

கண்ணன் பதறி எழுந்தான். அவனை சுற்றிலும் நான்கைந்து மீனவர்கள் இருந்தனர். எல்லோருமே உணர்வுபூர்வமாக இருந்ததினால் குழப்பம் தெளிய சில வினாடிகள் தேவைப்பட்டன.

"விடியங்காத்தால கடலுக்கு போலாம்னு வந்தா, இங்க நீ இப்படி கிடக்குற.. அறிவு இல்ல உனக்கு?"

"நான் பாத்தே இருக்கமாட்டேன் அண்ணே! சின்னதா ஏதோ தெரியுதுன்னு உத்துப் பாத்தா கடலு கிட்ட ஒரு குழந்த..அதான் அலறிக்கிண்ணு ஓடி வந்தேன்."

அப்போதுதான் கண்ணன் முழுமையாகத் தெளிந்தான்.

"என் குழந்த, என் குழந்த..." என்று அலற ஆரம்பித்தவனை அடக்கியது ஒரு பெண்ணின் குரல்.

"என் கிட்ட இருக்கு. பாவம். அழக் கூட இல்ல"

அந்த அம்மாவிடம் இருந்து குழந்தையை கண்ணன் பறித்து, நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டான். 

"ஏனய்யா...குழந்தைக்கு அம்மா இல்லியா? உனக்கு என்ன காக்கா வலிப்பா? அப்புடி இருக்குறவன் இங்க வரலாமா? உதச்சிக்கினு கிடக்குற..பாவம், இந்தக் குழந்த இன்னான்னா அப்பாவுக்கு குளிருல நடுங்குதுண்ணு போர்வைய
போத்தி விடுது! எம்மாம் பாசம் உம்மேல வெச்சிருக்கு."

தன் குழந்தையை கட்டி அணைத்தான். இந்த வார்த்தைகளை கேட்கையில், மேகத்தின் இடைவெளியில் சூரியனின் ஒரே ஒரு ஒளி மட்டும் அவன் கண்ணில் பட்டதால், வெட்கி கண்களை மூடிக்கொண்டான்.

"ரொம்ப நன்றிங்க" என தழுதழுத்தவனிடம், "இனிமே இங்க கடலோரம் உன்ன பாத்தா வெட்டி வீசிப்புடுவேன். கிளம்பி வூட்டுக்கு போ" என்று ஆணையிட்டது ஒரு குரல்.

அன்பின் ஆணை. நன்றி சொல்ல மறந்து, எழுந்து மெதுவாக கண்ணன் நடந்தான். அவனுடைய கால்கள் மண்ணில் புதைந்து எழும்போது வரும் கொடிய வலியை உணரும் நிலையில் கண்ணன் இல்லை.

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு குழந்தை அவன் காதில் மட்டும் கேட்கும் வகையில், "அப்பா, பசிக்குதப்பா" என்றது. 

கண்ணன் துடித்துப் போனான். எந்த வார்த்தையை கேட்க கூடாது என்று நினைத்திருந்தானோ, அந்த வார்த்தையை, அந்த நிலையில் கேட்ட போது, மனம் குறுகிப் போனது.

'ஒருவனது வாழ்க்கை அவனுக்கானது அல்ல' என்ற மனித வாழ்வின் அடிப்படை இரகசியத்தை கண்ணன் முழுவதுமாக புரிந்து தெளிந்தான்.

"ராஜா, அதோ அங்க போவோம்பா..அங்க தள்ளு வண்டி இருக்குல்ல, அங்க ஏதாவது கிடைக்கும்"

குழந்தையை அணைத்துக்கொண்டு, கண்ணீர் மல்க கண்ணன் நடந்தான். அந்தக் குழந்தை அப்பாவின் கழுத்தை இரு கைகளால் கட்டிப் பிடித்து, அவனது தோளில் சாய்ந்து தூங்கத் தொடங்கியது.

நமது கண்களுக்கு மெலிந்து, குச்சி போல் காணப்படும் அந்தக் கரங்களின் அணைப்பின் சக்தி அளவிடமுடியாதது. அன்பின் உச்சத்தால் உருவான சக்தி அது. 

அந்த பிஞ்சு கைகளின், பெற்ற தகப்பனை கட்டி அணைத்திருக்கும் கரங்களின் பிணைப்பு, எதனாலும் பிரிக்க முடியாத ஒன்று.

மனித வாழ்வின் துன்பங்களை நேர்மையுடன் எதிர்கொண்டு வெல்வதற்கு, ஒரு ஆணுக்கு தேவை எளிய பாசத்தின் தொடுதல்தான். இனி இந்த இரு உயிர்களின் வாழ்க்கை போராட்டம் எதையும் எதிர்கொள்ளும்! வெல்லும்! 

மேகத்திரளிலிருந்து வெளிவந்த கதிரவன், இவர்கள் நடக்கும் பாதைக்கு ஒளியை பாய்ச்சினான். 

முன்னே நடந்தபடி கண்ணன் முணுமுணுத்தான்.

"இனிமேல் நம் வாழ்க்கை முன்னே உள்ளது. திரும்பி பார்க்க வேண்டியதில்லை. அங்கே தெரியும் வெளிச்சத்தை நோக்கி நடப்போம். முன்னேறுவோம் மகனே! முன்னேறுவோம்..

முன்னே....முன்னே....

நிறைந்தது.
************************************
நன்றியுடன்
ரா. பாரத்ராம்
06/05/2020